Data Act 2023/2854 PL

c)	udostępniania danych przez posiadaczy danych organom sektora publicznego, Komisji, Europejskiemu bankowi Centralnemu i organom Unii – w przypadku wystąpienia wyjątkowej potrzeby wykorzystania tych danych do celów wykonania określonego zadania realizowanego w interesie publicznym;

d)	ułatwiania zmiany dostawcy usług przetwarzania danych;

e)	wprowadzania zabezpieczeń przed niezgodnym z prawem dostępem osób trzecich do danych nieosobowych; oraz

f)	opracowania norm interoperacyjności wobec danych, które mają być udostępniane, przekazywane i wykorzystywane.

2. Niniejsze rozporządzenie dotyczy danych osobowych i nieosobowych, w tym następujących rodzajów danych i następujących kontekstów:

a)	rozdział II ma zastosowanie do danych, z wyjątkiem treści, dotyczących działania, wykorzystywania i środowiska produktów skomunikowanych i usług powiązanych;

b)	rozdział III ma zastosowanie do wszelkich danych sektora prywatnego podlegających ustawowym obowiązkom w zakresie dzielenia się danymi;

c)	rozdział IV ma zastosowanie do wszelkich danych sektora prywatnego udostępnianych i wykorzystywanych na podstawie umów między przedsiębiorcami;

d)	rozdział V ma zastosowanie do wszelkich danych sektora prywatnego ze szczególnym uwzględnieniem danych nieosobowych;

e)	rozdział VI ma zastosowanie do wszelkich danych i usług przetwarzanych przez dostawców usług przetwarzania danych;

f)	rozdział VII ma zastosowanie do wszelkich danych nieosobowych dostawców usług przetwarzania danych przechowywanych na terenie Unii.

3. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do:

a)	producentów produktów skomunikowanych wprowadzanych do obrotu w Unii i dostawców usług powiązanych, niezależnie od miejsca siedziby tych producentów i dostawców;

b)	znajdujących się w Unii użytkowników produktów skomunikowanych lub usług powiązanych, o których mowa w lit. a);

c)	posiadaczy danych, którzy udostępniają dane odbiorcom danych w Unii, niezależnie od miejsca siedziby tych posiadaczy;

d)	odbiorców danych w Unii, którym dane są udostępniane;

organów sektora publicznego, Komisji, Europejskiego banku Centralnego oraz organów Unii, które w przypadku wyjątkowej potrzeby wykorzystania tych danych występują do posiadaczy danych z wnioskiem o udostępnienie danych do celów wykonania określonego zadania realizowanego w interesie publicznym, oraz posiadaczy danych, którzy dostarczają tych danych w odpowiedzi na taki wniosek;

f)	dostawców usług przetwarzania danych świadczących takie usługi klientom w Unii, niezależnie od miejsca siedziby tych dostawców;

g)	uczestników przestrzeni danych oraz sprzedawców aplikacji korzystających z inteligentnych umów, a także osób, których działalność handlowa, gospodarcza lub zawodowa obejmuje wdrażanie inteligentnych umów w ramach wykonywania umowy.

4. W przypadku gdy w niniejszym rozporządzeniu mowa jest o produktach skomunikowanych lub usługach powiązanych, takie odniesienia rozumie się jako obejmujące również wirtualnych asystentów, o ile wchodzą oni w interakcje z produktem skomunikowanym lub usługą powiązaną.

5. Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla prawa Unii i prawa krajowego dotyczących ochrony danych osobowych, prywatności i poufności komunikacji oraz integralności urządzeń końcowych, które mają zastosowanie do danych osobowych przetwarzanych w związku z prawami i obowiązkami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu, w szczególności dla rozporządzenia (UE) 2016/679 i rozporządzenia (UE) 2018/1725 oraz dyrektywy 2002/58/WE, w tym dla uprawnień i kompetencji organów nadzorczych oraz praw osób, których dane dotyczą. W przypadku gdy użytkownicy są osobami, których dane dotyczą, prawa ustanowione w rozdziale II niniejszego rozporządzenia są uzupełnieniem ich prawa dostępu i prawa do przenoszenia danych na mocy art. 15 i 20 rozporządzenia (UE) 2016/679. W razie kolizji pomiędzy niniejszym rozporządzeniem a prawem Unii dotyczącym ochrony danych osobowych lub prywatności lub prawem krajowym przyjętym zgodnie z takim prawem Unii pierwszeństwo ma stosowne prawo Unii lub prawo krajowe dotyczące ochrony danych osobowych lub prywatności.

6. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do ani nie wyklucza dobrowolnych uzgodnień dotyczących wymiany danych między podmiotami prywatnymi i publicznymi, w szczególności dobrowolnych uzgodnień dotyczących dzielenia się danymi.

Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na unijne i krajowe akty prawne przewidujące dzielenie się danymi, dostęp do nich i ich wykorzystywanie do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania lub ścigania czynów zabronionych lub wykonywania kar, lub do celów celnych i podatkowych, w szczególności na rozporządzenia (UE) 2021/784, (UE) 2022/2065 i (UE) 2023/1543, dyrektywę (UE) 2023/1544, ani na współpracę międzynarodową w tej dziedzinie. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do zbierania danych, dzielenia się nimi i ich wykorzystywania lub dostępu do danych na mocy rozporządzenia (UE) 2015/847 oraz dyrektywy (UE) 2015/849. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do dziedzin niewchodzących w zakres prawa Unii i w żadnym wypadku nie wpływa na kompetencje państw członkowskich dotyczące bezpieczeństwa publicznego, obronności lub bezpieczeństwa narodowego, niezależnie od rodzaju podmiotu, któremu państwa członkowskie powierzyły wykonywanie zadań związanych z tymi kompetencjami, ani od ich uprawnień do ochrony innych zasadniczych funkcji państwa, w tym zapewniania integralności terytorialnej państwa oraz utrzymywania porządku publicznego. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na kompetencje państw członkowskich dotyczące administracji celnej i podatkowej lub zdrowia i bezpieczeństwa obywateli.

7. Niniejsze rozporządzenie uzupełnia podejście samoregulacyjne przewidziane w rozporządzeniu (UE) 2018/1807 poprzez wprowadzenie dodatkowych obowiązków o zasięgu ogólnym dotyczących zmiany dostawców w chmurze.

8. Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla unijnych i krajowych aktów prawnych przewidujących ochronę praw własności intelektualnej, w szczególności dyrektywy 2001/29/WE, 2004/48/WE oraz (UE) 2019/790.

9. Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla prawa unijnego i jest uzupełnieniem tego prawa służącego wspieraniu interesów konsumentów, zapewnianiu konsumentom wysokiego poziomu ochrony oraz ochronie ich zdrowia, bezpieczeństwa i interesów ekonomicznych, w szczególności dyrektywy 93/13/EWG, 2005/29/WE i 2011/83/UE.

10. Niniejsze rozporządzenie nie uniemożliwia zawierania umów o dobrowolnym, zgodnym z prawem dzieleniu się danymi, w tym umów zawieranych na zasadzie wzajemności, które są zgodne z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 13

Nieuczciwe postanowienia umowne nałożone jednostronnie na inne przedsiębiorstwo

1. Postanowienie umowne dotyczące dostępu do danych i ich wykorzystywania lub odpowiedzialności i środków ochrony prawnej wobec naruszenia lub odstąpienia od obowiązków dotyczących danych i nałożone jednostronnie na inne przedsiębiorstwo nie jest dla tego innego przedsiębiorstwa wiążące, jeżeli postanowienie to jest nieuczciwe.

2. Postanowienie umowne nie jest uznawane za nieuczciwe, jeżeli stanowi odzwierciedlenie bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa Unii, które miałyby zastosowanie, gdyby przedmiotowej sprawy nie regulowały postanowienia umowne.

3. Postanowienie umowne jest nieuczciwe, jeżeli cechuje się tym, że jego stosowanie rażąco odbiega od dobrej praktyki handlowej w zakresie dostępu do danych i ich wykorzystywania, w przeciwieństwie do zasady dobrej wiary i uczciwego obrotu.

4. W szczególności postanowienie umowne jest nieuczciwe do celów ust. 3, jeżeli jego celem lub skutkiem jest:

a)	wyłączenie lub ograniczenie odpowiedzialności strony, która jednostronnie narzuciła postanowienie, za czyny umyślne lub wynikające z rażącego niedbalstwa;

b)	wyłączenie środków ochrony prawnej dostępnych stronie, na którą jednostronnie narzucono postanowienie, w przypadku niewykonania zobowiązań umownych lub wyłączenie odpowiedzialności strony, która jednostronnie narzuciła postanowienie, w przypadku naruszenia tych zobowiązań;

c)	przyznanie stronie, która jednostronnie narzuciła postanowienie, wyłącznego prawa do ustalania, czy dostarczone dane są zgodne z umową, lub wyłącznego prawa do interpretowania postanowienia umownego.

5. Domniemywa się, że postanowienie umowne jest nieuczciwe do celów ust. 3, jeżeli jego celem lub skutkiem jest:

a)	niewłaściwe ograniczenie środków ochrony prawnej w przypadku niewykonania zobowiązań umownych lub niewłaściwe ograniczenie odpowiedzialności w przypadku naruszenia tych zobowiązań, lub rozszerzenie odpowiedzialności przedsiębiorstwa, na które jednostronnie narzucone zostało postanowienie;

umożliwienie stronie, która jednostronnie narzuciła postanowienie, dostępu do danych drugiej umawiającej się strony i ich wykorzystania w sposób znacząco szkodliwy dla uzasadnionych interesów drugiej umawiającej się strony, w szczególności gdy takie dane zawierają szczególnie chronione dane handlowe lub są chronione tajemnicami przedsiębiorstwa lub prawami własności intelektualnej;

uniemożliwienie stronie, na którą jednostronnie nałożono postanowienie, wykorzystywania danych dostarczonych lub wygenerowanych przez tę stronę w okresie obowiązywania umowy lub ograniczenie wykorzystywania takich danych w takim stopniu, że strona ta nie jest uprawniona do wykorzystywania takich danych, pobierania ich, uzyskiwania do nich dostępu, kontrolowania ich lub wykorzystywania ich wartości w odpowiedni sposób;

d)	uniemożliwienie stronie, na którą jednostronnie narzucono postanowienie, rozwiązania umowy w rozsądnym terminie;

e)	uniemożliwienie stronie, na którą jednostronnie narzucono postanowienie, uzyskania kopii danych dostarczonych lub wygenerowanych przez tę stronę w okresie obowiązywania umowy lub w rozsądnym okresie po jego rozwiązaniu;

umożliwienie stronie, która jednostronnie narzuciła postanowienie, rozwiązania umowy ze zbyt krótkim terminem wypowiedzenia, biorąc pod uwagę rozsądną możliwość drugiej umawiającej się strony zmiany usługi na alternatywną i porównywalną oraz szkodę finansową spowodowaną takim rozwiązaniem, chyba że istnieją ku temu poważne podstawy;

umożliwienie stronie, która jednostronnie narzuciła postanowienie, istotnej zmiany ceny ustalonej w umowie lub jakiegokolwiek innego istotnego warunku związanego z charakterem, formatem, jakością lub ilością danych podlegających dzieleniu się, bez ważnej przyczyny określonej w umowie i bez prawa drugiej strony do rozwiązania umowy w razie takiej zmiany.

Akapit pierwszy lit. g) nie wpływa na postanowienia pozwalające stronie, która jednostronnie narzuciła postanowienie, zastrzec sobie prawo do jednostronnej zmiany postanowień umowy na czas nieokreślony, pod warunkiem że w umowie tej określona została ważna przyczyna dla takich jednostronnych zmian, o której strona, która jednostronnie narzuciła postanowienie, jest zobowiązana w rozsądnym terminie poinformować drugą umawiającą się stronę, a druga umawiająca się strona może rozwiązać umowę w razie zmiany bez ponoszenia kosztów.

6. Postanowienie umowne uważa się za jednostronnie narzucone w rozumieniu niniejszego artykułu, jeżeli zaproponowała je jedna umawiająca się strona, a druga umawiająca się strona nie była w stanie wpłynąć na jego treść pomimo próby negocjacji tej treści. Ciężar udowodnienia, że postanowienie umowne nie zostało jednostronnie narzucone, spoczywa na umawiającej się stronie, która zaproponowała to postanowienie. Umawiająca się strona, która zaproponowała sporne postanowienie, nie może twierdzić, że jest to nieuczciwe postanowienie umowne.

7. W przypadku gdy nieuczciwe postanowienie umowne można oddzielić od pozostałych postanowień umowy, pozostałe postanowienia pozostają wiążące.

8. Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do postanowień umownych określających główny przedmiot umowy lub do relacji ceny do dostarczonych w zamian danych.

9. Strony umowy objętej ust. 1 nie wyłączają stosowania niniejszego artykułu, nie odstępują od niego ani nie zmieniają jego skutków.

ROZDZIAŁ V

UDOSTĘPNIANIE DANYCH ORGANOM SEKTORA PUBLICZNEGO, KOMISJI, EUROPEJSKIEMU bankOWI CENTRALNEMU I ORGANOM UNII NA PODSTAWIE WYJĄTKOWEJ POTRZEBY

Artykuł 14

Obowiązek udostępnienia danych na podstawie wyjątkowej potrzeby

W przypadku gdy organ_sektora_publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii wykażą wyjątkową potrzebę, o której mowa w art. 15, wykorzystania określonych danych – w tym odpowiednich metadanych niezbędnych do interpretacji i wykorzystania tych danych – w celu wykonania swoich ustawowych obowiązków realizowanych w interesie publicznym, posiadacze danych będący osobami prawnymi, którzy posiadają te dane, inni niż organy sektora publicznego, udostępniają je w odpowiedzi na należycie uzasadniony wniosek.

Artykuł 15

Wyjątkowa potrzeba wykorzystania danych

1. Wyjątkowa potrzeba wykorzystania określonych danych w rozumieniu niniejszego rozdziału jest ograniczona w czasie i zakresie i uznaje się, że istnieje wyłącznie w następujących okolicznościach:

a)	gdy żą dane dane są niezbędne do zareagowania na niebezpieczeństwo_publiczne, a organ_sektora_publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii nie są w stanie skutecznie i na czas pozyskać takich danych w alternatywny sposób na równoważnych warunkach;

w okolicznościach nieobjętych lit. a) i wyłącznie w przypadku danych nieosobowych, gdy:

(i)

organ_sektora_publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii działają na podstawie prawa Unii lub prawa krajowego i zidentyfikowały konkretne dane, których brak uniemożliwia im wykonanie konkretnego zadania realizowanego w interesie publicznym, które jest wyraźnie przewidziane prawem, takiego jak tworzenie statystyki publicznej lub łagodzenie niebezpieczeństwa publicznego lub przywracanie stanu wyjściowego po jego wystąpieniu; oraz

(ii)

organ_sektora_publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii wyczerpały wszystkie inne dostępne im sposoby pozyskania takich danych, w tym zakup danych nieosobowych na rynku poprzez zaoferowanie stawek rynkowych, powołanie się na istniejące obowiązki udostępniania danych lub poprzez przyjęcie nowych środków ustawodawczych, które mogłyby zagwarantować dostępność danych na czas.

2. Ust. 1 lit. b) nie ma zastosowania do mikroprzedsiębiorstw ani do małych przedsiębiorstw.

3. Obowiązek wykazania, że organ_sektora_publicznego nie był w stanie pozyskać danych nieosobowych poprzez ich zakup na rynku, nie ma zastosowania, w przypadku gdy konkretnym zadaniem realizowanym w interesie publicznym jest tworzenie statystyki publicznej i gdy na zakup danych nie zezwala prawo krajowe.

Artykuł 16

Związek z innymi obowiązkami udostępniania danych organom sektora publicznego, Komisji, Europejskiemu bankowi Centralnemu i organom Unii

1. Niniejszy rozdział nie wpływa na obowiązki określone w prawie Unii lub prawie krajowym w zakresie sprawozdawczości, stosowania się do wniosków o dostęp do informacji lub wykazywania i weryfikacji przestrzegania obowiązków prawnych.

2. Niniejszy rozdział nie ma zastosowania do organów sektora publicznego, Komisji, Europejskiego banku Centralnego ani organów Unii, gdy wykonują one działania w zakresie zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania lub ścigania czynów zabronionych lub przestępstw administracyjnych lub wykonywania sankcji karnych ani do administracji celnej lub podatkowej. Niniejszy rozdział nie wpływa na mające zastosowanie prawo Unii i prawo krajowe dotyczące zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania lub ścigania czynów zabronionych lub przestępstw administracyjnych lub wykonywania sankcji karnych lub kar administracyjnych ani administracji celnej lub podatkowej.

Artykuł 17

Wnioski o udostępnienie danych

1. Występując z wnioskiem o dane na podstawie art. 14, organ_sektora_publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii:

a)	określają, jakie dane, w tym odpowiednie meta dane niezbędne do interpretacji i wykorzystania tych danych, są potrzebne;

b)	wykazują, że spełnione zostały warunki wyjątkowej potrzeby, o której mowa w art. 15 i na podstawie której występuje się z wnioskiem o dane;

c)	wyjaśniają cel wniosku, planowane wykorzystanie żądanych danych, w tym, w stosownym przypadku, przez osobę trzecią zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu, czas tego wykorzystywania oraz w stosownym przypadku sposób, w jaki przetwarzanie danych osobowych ma odpowiedzieć na wyjątkową potrzebę;

d)	w miarę możliwości określają, kiedy można się spodziewać, że dane zostaną usunięte przez wszystkie strony, które mają do nich dostęp;

e)	uzasadniają wybór posiadacza danych, do którego skierowany jest wniosek;

f)	wymieniają inne organy sektora publicznego, lub Komisję, Europejski bank Centralny lub organy_Unii oraz osoby trzecie, z którymi żą dane dane mają być dzielone;

jeżeli żądanymi danymi są dane osobowe, określają niezbędne i proporcjonalne środki techniczne i organizacyjne służące wdrożeniu zasad ochrony danych i niezbędnych zabezpieczeń, takich jak poziom agregacji lub pseudonimizacji, oraz czy posiadacz_danych może dokonać pseudonimizacji przed udostępnieniem danych;

h)	podają podstawę prawną konkretnego zadania realizowanego w interesie publicznym organu publicznego, Komisji, Europejskiego banku Centralnego lub organu Unii, w związku z którym występuje się z wnioskiem o dane;

i)	określają termin, w którym dane mają zostać udostępnione oraz termin, o którym mowa w art. 18 ust. 2, w którym posiadacz_danych może odmówić lub wnosić o zmianę wniosku;

j)	dokładają wszelkich starań, aby zastosowanie się do wniosku o dane nie skutkowało odpowiedzialnością posiadacza danych za naruszenie prawa Unii lub prawa krajowego.

2. Wniosek o dane złożony na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu:

a)	jest składany na piśmie i sformułowany jasnym, zwięzłym i prostym językiem zrozumiałym dla posiadacza danych;

b)	zawiera szczegóły dotyczące rodzaju żądanych danych i odnosi się do danych, nad którymi posiadacz_danych ma kontrolę w momencie składania wniosku;

c)	jest proporcjonalny do wyjątkowej potrzeby i należycie uzasadniony w odniesieniu do szczegółowości i ilości żądanych danych oraz częstotliwości dostępu do żądanych danych;

d)	respektuje prawnie uzasadnione cele posiadacza danych, w tym obowiązek zapewnienia ochrony tajemnic przedsiębiorstwa, zgodnie z art. 19 ust. 3, oraz uwzględniając koszty i działania wymagane do udostępnienia danych;

dotyczy danych nieosobowych i zawiera żądanie udostępnienia spseudonimizowanych danych osobowych wyłącznie wtedy, gdy wykazano, że data nieosobowe nie są wystarczające w celu odpowiedzi na wyjątkową potrzebę wykorzystania danych, zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. a), i określa środki techniczne i organizacyjne, które zostaną zastosowane, aby chronić te dane osobowe;

f)	informuje posiadacza danych o karach nakładanych na podstawie art. 40 przez właściwy organ wyznaczony zgodnie z w art. 37 w przypadku niezastosowania się do wniosku;

w przypadku gdy wniosek jest złożony przez organ_sektora_publicznego, zostaje przekazany koordynatorowi danych, o którym mowa w art. 37, w państwie członkowskim, w którym siedzibę ma organ_sektora_publicznego, a organ ten bez zbędnej zwłoki podaje wniosek do wiadomości publicznej w internecie, chyba że koordynator danych uzna takie podanie do wiadomości za zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego;

h)	w przypadku gdy wniosek jest złożony przez Komisję, Europejski bank Centralny lub organ Unii bez zbędnej zwłoki podają one swoje wnioski do wiadomości publicznej w internecie;

i)	w przypadku gdy dotyczy danych osobowych, bez zbędnej zwłoki zostaje o nim powiadomiony organ nadzorczy odpowiedzialny za monitorowanie stosowania rozporządzenia (UE) 2016/679 w państwie członkowskim, w którym siedzibę ma organ_sektora_publicznego.

Europejski bank Centralny i organy_Unii informują Komisję o swoich wnioskach.

3. Organ sektora publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii nie udostępniają danych pozyskanych na podstawie niniejszego rozdziału do ponownego wykorzystania zdefiniowanego w art. 2 pkt 2 rozporządzenia (UE) 2022/868 lub art. 2 pkt 11 dyrektywy (UE) 2019/1024. Rozporządzenie (UE) 2022/868 i dyrektywa (UE) 2019/1024 nie mają zastosowania do danych będących w posiadaniu organów sektora publicznego i pozyskanych na podstawie niniejszego rozdziału.

4. Ust. 3 niniejszego artykułu nie uniemożliwia organowi sektora publicznego ani Komisji, Europejskiemu bankowi Centralnemu lub organowi Unii wymiany danych pozyskanych na podstawie niniejszego rozdziału z innym organem sektora publicznego, Komisją, Europejskim bankiem Centralnym lub organem Unii w celu wypełnienia zadań, o których mowa w art. 15, określonych we wniosku zgodnie z ust. 1 lit. f) niniejszego artykułu, ani udostępnienia danych osobie trzeciej, w przypadku gdy zleciły tej osobie trzeciej – w drodze publicznie dostępnej umowy – kontrole techniczne lub inne funkcje. Do takich osób trzecich zastosowanie mają obowiązki nałożone na organy sektora publicznego na podstawie art. 19, w szczególności zabezpieczenia służące ochronie tajemnic przedsiębiorstwa. W przypadku gdy organ_sektora_publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii przesyłają lub udostępniają dane na podstawie niniejszego ustępu, bez zbędnej zwłoki powiadamiają o tym posiadacza danych, od którego otrzymały dane.

5. W przypadku gdy posiadacz_danych uzna, że naruszone zostały prawa przysługujące mu na podstawie niniejszego rozdziału poprzez przesłanie lub udostępnienie danych, może złożyć skargę do właściwego organu, wyznaczonego zgodnie z art. 37, w państwie członkowskim, w którym posiadacz_danych ma siedzibę.

6. Na podstawie niniejszego artykułu Komisja opracowuje wzór wniosku.

Artykuł 18

Stosowanie się do wniosków o dane

1. Posiadacz danych otrzymujący wniosek o udostępnienie danych na podstawie niniejszego rozdziału bez zbędnej zwłoki udostępnia dane organowi sektora publicznego, Komisji, Europejskiemu bankowi Centralnemu lub organowi Unii, które wystąpiły z wnioskiem, uwzględniając niezbędne środki techniczne, organizacyjne i prawne.

2. Bez uszczerbku dla określonych w prawie Unii lub prawie krajowym szczególnych potrzeb w zakresie dostępności danych posiadacz_danych może odmówić zastosowania się do wniosku o udostępnienie danych przewidzianego w niniejszym rozdziale lub wystąpić o jego zmianę bez zbędnej zwłoki i w żadnym razie nie później niż pięć dni roboczych od otrzymania wniosku o dane niezbędne do zareagowania na niebezpieczeństwo_publiczne oraz bez zbędnej zwłoki i w żadnym razie nie później niż 30 dni roboczych od otrzymania takiego wniosku w innych przypadkach występowania wyjątkowej potrzeby, powołując się na jeden z następujących powodów:

a)	posiadacz_danych nie ma kontroli nad żądanymi danymi;

b)	podobny wniosek w tym samym celu złożyły wcześniej inny organ_sektora_publicznego lub Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii, a posiadacza danych nie powiadomiono o usunięciu danych zgodnie z art. 19 ust. 1 lit. c);

c)	wniosek nie spełnia warunków określonych w art. 17 ust. 1 i 2.

3. Jeżeli posiadacz_danych postanowi odmówić zastosowania się do wniosku lub wystąpić o jego zmianę zgodnie z ust. 2 lit. b), wskazuje organ_sektora_publicznego lub Komisję, Europejski bank Centralny lub organ Unii, które wcześniej złożyły wniosek w tym samym celu.

4. W przypadku gdy żą dane dane zawierają dane osobowe, posiadacz_danych odpowiednio anonimizuje dane, chyba że zastosowanie się do wniosku o udostępnienie danych organowi sektora publicznego, Komisji, Europejskiemu bankowi Centralnemu lub organowi Unii wymaga ujawnienia danych osobowych. W takich przypadkach posiadacz_danych pseudonimizuje dane.

5. W przypadku gdy organ_sektora_publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii chcą zaskarżyć odmowę dostarczenia żądanych danych przez posiadacza danych lub gdy posiadacz_danych chce zaskarżyć wniosek, a sprawy nie da się rozstrzygnąć poprzez odpowiednią zmianę wniosku, zostaje ona wniesiona do właściwego organu wyznaczonego zgodnie z art. 37 w państwie członkowskim, w którym posiadacz_danych ma siedzibę.

Artykuł 19

Obowiązki organów sektora publicznego, Komisji, Europejskiego banku Centralnego i organów Unii

1. Organ sektora publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii, które otrzymały dane zgodnie z wnioskiem złożonym na podstawie art. 14:

a)	nie wykorzystują danych w sposób niezgodny z celem, w którym o nie wystąpiono;

b)	wdrożyły środki techniczne i organizacyjne chroniące poufność i integralność żądanych danych oraz bezpieczeństwo przekazywania danych, w szczególności danych osobowych, oraz chronią prawa i wolności osób, których dane dotyczą;

usuwają dane, gdy tylko przestaną one być niezbędne do określonego celu, i bez zbędnej zwłoki informują o ich usunięciu posiadacza danych oraz osoby fizyczne lub organizacje, które otrzymały dane na podstawie art. 21 ust. 1, chyba że prawo Unii lub prawo krajowe dotyczące publicznego dostępu do dokumentów wymaga archiwizacji danych w kontekście obowiązków dotyczących przejrzystości.

2. Organ sektora publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny, organ Unii lub osoba trzecia otrzymujące dane na podstawie niniejszego rozdziału:

a)	nie wykorzystują danych lub informacji o sytuacji ekonomicznej, aktywach oraz metodach produkcji lub działalności posiadacza danych, aby opracować lub udoskonalić produkt_skomunikowany lub usługę powiązaną konkurujące z produktem skomunikowanym lub usługą powiązaną posiadacza danych;

b)	nie dzielą się danymi z inną osobą trzecią w jakimkolwiek z celów, o których mowa w lit. a).

3. Ujawnienie tajemnicy przedsiębiorstwa organowi sektora publicznego, Komisji, Europejskiemu bankowi Centralnemu lub organowi Unii jest wymagane wyłącznie w zakresie, w jakim jest to bezwzględnie konieczne do osiągnięcia celu wniosku złożonego na podstawie art. 15. W takim przypadku posiadacz_danych lub, jeżeli nie jest tą samą osobą, posiadacz_tajemnicy_przedsiębiorstwa identyfikują dane chronione, w tym w stosownych metadanych, jako tajemnice przedsiębiorstwa. Przed ujawnieniem tajemnic przedsiębiorstwa organ_sektora_publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii stosują wszelkie niezbędne i odpowiednie środki techniczne i organizacyjne, aby chronić poufność tajemnic przedsiębiorstwa, w tym w stosownym przypadku używają modelowych postanowień umownych, norm technicznych oraz kodeksów postępowania.

4. Organ sektora publicznego, Komisja, Europejski banki Centralny lub organ Unii odpowiadają za bezpieczeństwo otrzymanych danych.

Artykuł 20

Rekompensata w przypadkach wyjątkowej potrzeby

1. Posiadacze danych inni niż mikroprzedsiębiorstwa i małe przedsiębiorstwa nieodpłatnie udostępniają dane niezbędne do zareagowania na niebezpieczeństwo_publiczne na podstawie art. 15 ust. 1 lit. a). Organ sektora publicznego, Komisja, Europejski banki Centralny lub organ Unii, które otrzymały dane, zapewniają publiczne uznanie posiadaczowi danych, jeżeli posiadacz_danych o to wystąpi.

2. Posiadacz danych jest uprawniony do zasadnej rekompensaty za udostępnienie danych zgodnie z wnioskiem złożonym na podstawie art. 15 ust. 1 lit. b). Rekompensata taka pokrywa koszty techniczne i organizacyjne poniesione w celu zastosowania się do wniosku, w tym w stosownym przypadku koszty anonimizacji, pseudonimizacji, agregacji i dostosowania technicznego, powiększone o rozsądną marżę. Na żądanie organu sektora publicznego, Komisji, Europejskiego banku Centralnego lub organu Unii posiadacz_danych przedstawia informacje o podstawie obliczenia kosztów i rozsądnej marży.

3. Ust. 2 ma zastosowanie także wtedy, gdy o rekompensatę za udostępnienie danych występują mikro przedsiębiorstwo lub małe przedsiębiorstwo.

4. Posiadacze danych nie mogą domagać się rekompensaty za udostępnienie danych zgodnie z wnioskiem wystosowanym na podstawie art. 15 ust. 1 lit. b), jeżeli konkretnym zadaniem realizowanym w interesie publicznym jest tworzenie statystyki publicznej i jeżeli prawo krajowe nie zezwala na sprzedaż danych. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję, jeżeli prawo krajowe nie zezwala na sprzedaż danych na potrzeby tworzenia statystyki publicznej.

5. W przypadku gdy organ_sektora_publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii nie zgadzają się z wysokością rekompensaty żą danej przez posiadacza danych, mogą złożyć skargę do właściwego organu wyznaczonego zgodnie z art. 37 w państwie członkowskim, w którym posiadacz_danych ma siedzibę.

Artykuł 21

Dzielenie się danymi pozyskanymi w ramach wyjątkowej potrzeby z organizacjami badawczymi lub urzędami statystycznymi

1. Organ sektora publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii są uprawnione do dzielenia się danymi otrzymanymi w ramach niniejszego rozdziału:

a)	z osobami fizycznymi lub organizacjami na potrzeby prowadzenia badań naukowych lub analiz zgodnych z celem, w którym wystąpiono o dane; lub

b)	z krajowymi urzędami statystycznymi i Eurostatem do celów tworzenia statystyki publicznej.

2. Osoby fizyczne lub organizacje otrzymujące dane na podstawie ust. 1 prowadzą działalność o charakterze niekomercyjnym lub w kontekście misji interesu publicznego uznanej w prawie Unii lub w prawie krajowym. Nie zaliczają się do nich organizacje znajdujące się pod znacznym wpływem przedsiębiorstw komercyjnych, który mógłby skutkować preferencyjnym dostępem do wyników badań.

3. Osoby fizyczne lub organizacje otrzymujące dane na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu przestrzegają tych samych obowiązków, które mają zastosowanie do organów sektora publicznego, Komisji, Europejskiego banku Centralnego lub organów Unii na podstawie art. 17 ust. 3 i art. 19.

4. Niezależnie od art. 19 ust. 1 lit. c) osoby fizyczne lub organizacje otrzymujące dane na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu mogą zachować dane otrzymane w celu, w którym o nie wystąpiono, maksymalnie przez sześć miesięcy po usunięciu danych przez organy sektora publicznego, Komisję, Europejski bank Centralny i organy_Unii.

5. W przypadku gdy organ_sektora_publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny lub organ Unii zamierzają przesłać lub udostępnić dane na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu, bez zbędnej zwłoki powiadamiają o tym posiadacza danych, od którego otrzymano dane, podając dane identyfikacyjne i kontaktowe organizacji lub osoby fizycznej otrzymujących dane, cel przesłania lub udostępnienia danych, okres, przez który dane będą wykorzystywane, oraz zastosowane techniczne i organizacyjne środki ochrony, w tym jeżeli w grę wchodzą dane osobowe lub tajemnice przedsiębiorstwa. W przypadku gdy posiadacz_danych nie zgadza się na przesłanie lub udostępnienie danych, może złożyć skargę do właściwego organu wyznaczonego zgodnie z art. 37, w państwie członkowskim, w którym posiadacz_danych ma siedzibę.

Artykuł 22

Wzajemna pomoc i współpraca transgraniczna

1. Organy sektora publicznego, Komisja, Europejski bank Centralny i organy_Unii współpracują ze sobą i udzielają sobie wzajemnie pomocy w celu spójnego wdrożenia niniejszego rozdziału.

2. Dane wymienione w kontekście pomocy, o którą wystąpiono i której udzielono na podstawie ust. 1, nie są wykorzystywane w sposób niezgodny z celem, w którym o nie wystąpiono.

3. W przypadku gdy organ_sektora_publicznego zamierza wystąpić z wnioskiem o dane do posiadacza danych mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, najpierw powiadamia o tym zamiarze właściwy organ wyznaczony zgodnie z art. 37 w tym państwie członkowskim. Wymóg ten ma zastosowanie także do wniosków wystosowywanych przez Komisję, Europejski bank Centralny i organy_Unii. Właściwy organ państwa członkowskiego, w którym posiadacz_danych ma siedzibę, bada wniosek.

4. Po zbadaniu wniosku w świetle wymogów art. 17 stosowny właściwy organ bez zbędnej zwłoki podejmuje jedno z następujących działań:

przesyła wniosek posiadaczowi danych i w stosownym przypadku doradza organowi sektora publicznego, Komisji, Europejskiemu bankowi Centralnemu lub organowi Unii, które występują z wnioskiem, w sprawie potrzeby, jeżeli taka występuje, o współpracę z organami sektora publicznego w państwie członkowskim, w którym posiadacz_danych ma siedzibę, w celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych spoczywających na posiadaczu danych w kwestii zastosowania się do wniosku;

b)	z należycie uzasadnionych powodów, zgodnie z niniejszym rozdziałem, odrzuca wniosek.

W stosownych przypadkach, organ_sektora_publicznego, który wystąpił z wnioskiem, Komisja, Europejski bank Centralny i organ Unii biorą pod uwagę opinię i powody przedstawione przez odpowiedni właściwy organ zgodnie z akapitem pierwszym, przed podjęciem wszelkich dalszych działań, takich jak ponowne złożenie wniosku.

ROZDZIAŁ VI

ZMIANA DOSTAWCY USŁUG PRZETWARZANIA DANYCH

Artykuł 37

Właściwe organy i koordynatorzy danych

1. Każde państwo członkowskie wyznacza właściwy organ lub właściwe organy odpowiedzialne za stosowanie i egzekwowanie niniejszego rozporządzenia (zwane dalej „właściwymi organami”). Państwa członkowskie mogą ustanowić co najmniej jeden nowy organ lub oprzeć się na organach już istniejących.

2. W przypadku gdy państwo członkowskie wyznaczy więcej niż jeden właściwy organ, wyznacza spośród nich koordynatora danych, który ułatwia współpracę między właściwymi organami i pomaga podmiotom objętym zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia we wszystkich sprawach związanych z jego stosowaniem i egzekwowaniem. Właściwe organy, wykonując zadania i uprawnienia przyznane im na podstawie ust. 5, współpracują ze sobą nawzajem.

3. Organy nadzorcze odpowiedzialne za monitorowanie stosowania rozporządzenia (UE) 2016/679 są odpowiedzialne za monitorowanie stosowania niniejszego rozporządzenia w zakresie ochrony danych osobowych. Stosuje się odpowiednio rozdziały VI i VII rozporządzenia (UE) 2016/679.

Europejski Inspektor Ochrony Danych jest odpowiedzialny za monitorowanie stosowania niniejszego rozporządzenia w zakresie, w jakim dotyczy ono Komisji, Europejskiego banku Centralnego lub organów Unii. W stosownym przypadku stosuje się odpowiednio art. 62 rozporządzenia (UE) 2018/1725.

Zadania i uprawnienia organów nadzorczych, o których mowa w niniejszym ustępie, są wykonywane w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych.

4. Bez uszczerbku dla ust. 1 niniejszego artykułu:

a)	w odniesieniu do konkretnych kwestii sektorowych dotyczących dostępu do danych i wykorzystywania danych w związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia respektuje się kompetencje organów sektorowych;

b)	właściwy organ odpowiedzialny za stosowanie i egzekwowanie art. 23 do 31 oraz art. 34 i 35 posiada doświadczenie w dziedzinie usług opartych na danych i usług łączności elektronicznej.

5. Państwa członkowskie zapewniają, aby zadania i uprawnienia właściwych organów były jasno określone i obejmowały:

a)	propagowanie wśród użytkowników i podmiotów objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia umiejętności korzystania z danych oraz wiedzy na temat praw i obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia;

rozpatrywanie skarg wynikających z domniemanych naruszeń niniejszego rozporządzenia, w tym związanych z tajemnicami przedsiębiorstwa, oraz prowadzenie postępowań, w odpowiednim zakresie, w przedmiocie skarg i regularne informowanie skarżącego, w stosownym przypadku zgodnie z prawem krajowym, w rozsądnym terminie o postępach i wynikach postępowania, w szczególności jeżeli niezbędne jest dalsze prowadzenie postępowania lub koordynacja działań z innym właściwym organem;

c)	prowadzenie postępowań w sprawach dotyczących stosowania niniejszego rozporządzenia, w tym na podstawie informacji otrzymanych od innego właściwego organu lub innego organu publicznego;

d)	nakładanie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających kar pieniężnych, które mogą obejmować kary okresowe i kary z mocą wsteczną, lub wszczynanie postępowań sądowych w celu nałożenia grzywny;

e)	monitorowanie rozwoju technologicznego i sytuacji gospodarczej mających znaczenie dla udostępniania i wykorzystywania danych;

współpracę z właściwymi organami innych państw członkowskich oraz w stosownym przypadku z Komisją lub Europejską Radą ds. Innowacji w zakresie Danych w celu zapewnienia spójnego i skutecznego stosowania niniejszego rozporządzenia, w tym wymianę wszystkich istotnych informacji drogą elektroniczną bez zbędnej zwłoki, w tym w odniesieniu do ust. 10 niniejszego artykułu.;

współpracę ze stosownymi właściwymi organami odpowiedzialnymi za wdrażanie innych unijnych lub krajowych aktów prawnych, w tym organami właściwymi do spraw usług opartych na danych i usług łączności elektronicznej, organem nadzorczym odpowiedzialnym za monitorowanie stosowania rozporządzenia (UE) 2016/679 lub z organami sektorowymi w celu zapewnienia, aby niniejsze rozporządzenie było egzekwowane spójnie z innym prawem Unii i prawem krajowym;

h)	współpracę ze stosownymi właściwymi organami w celu zapewnienia, aby obowiązki określone w art. 23 do 31 oraz art. 34 i 35 były egzekwowane spójnie z innymi prawem Unii i samoregulacją mającymi zastosowanie do dostawców usług przetwarzania danych;

i)	zapewnienie wycofania opłat z tytułu zmiany dostawcy zgodnie z art. 29;

j)	analizę wniosków o dane złożonych na podstawie rozdziału V.

W przypadku gdy wyznaczony został koordynator danych, ułatwia on współpracę o której mowa w lit. f), g) i h) akapitu pierwszego i na żądanie wspiera właściwe organy.

6. Koordynator danych, w przypadku gdy taki właściwy organ został wyznaczony:

a)	działa jako pojedynczy punkt kontaktu we wszystkich sprawach związanych ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia;

b)	zapewnia publiczną dostępność w internecie wniosków o udostępnienie danych składanych przez organy sektora publicznego w przypadku wyjątkowej potrzeby na podstawie przepisów rozdziału V i promuje dobrowolne umowy o dzieleniu się danymi między organami sektora publicznego a posiadaczami danych;

c)	co roku informuje Komisję o odmowach, o których powiadomiono go na podstawie art. 4 ust. 2 i 8 i art. 5 ust. 11.

7. Państwa członkowskie przekazują Komisji nazwy właściwych organów oraz ich zadania i uprawnienia, a także w stosownym przypadku nazwę koordynatora danych. Komisja prowadzi publiczny rejestr tych organów.

8. Wykonując swoje zadania i uprawnienia zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, właściwe organy pozostają bezstronne i wolne od jakichkolwiek bezpośrednich i pośrednich wpływów zewnętrznych ani nie zwracają się o instrukcje w indywidualnych sprawach do żadnego innego organu publicznego ani podmiotu prywatnego ani nie przyjmują takich instrukcji.

9. Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy dysponowały wystarczającymi zasobami ludzkimi i technicznymi oraz stosowną wiedzą ekspercką umożliwiającymi im skuteczne wykonywanie zadań zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

10. Podmioty objęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia podlegają kompetencji państwa członkowskiego, w którym dany podmiot ma siedzibę. W przypadku gdy podmiot ma siedzibę w więcej niż jednym państwie członkowskim, uznaje się, że podlega kompetencji państwa członkowskiego, w którym ma główną siedzibę, to znaczy w którym mieści się jego siedziba zarządu lub siedziba statutowa, z których wykonywane są podstawowe funkcje finansowe i sprawowana jest kontrola operacyjna.

11. Podmiot objęty zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, który udostępnia produkty skomunikowane lub oferuje usługi w Unii i który nie ma siedziby w Unii, wyznacza przedstawiciela prawnego w jednym z państw członkowskich.

12. Do celów przestrzegania niniejszego rozporządzenia przedstawiciel prawny zostaje upoważniony przez podmiot objęty zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, który udostępnia produkty skomunikowane lub oferuje usługi w Unii, by oprócz tego podmiotu lub zamiast niego właściwe organy kontaktowały się z nim we wszystkich kwestiach związanych z tym podmiotem. Przedstawiciel prawny współpracuje z właściwymi organami i na żądanie szczegółowo przedstawia im działania podjęte i przepisy przyjęte w celu zapewnienia przestrzegania niniejszego rozporządzenia przez podmiot objęty zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, który udostępnia produkty skomunikowane lub oferuje usługi w Unii.

13. Uznaje się, że podmiot objęty zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia, który udostępnia produkty skomunikowane lub oferuje usługi w Unii, podlega kompetencji państwa członkowskiego, w którym zlokalizowany jest przedstawiciel prawny. Wyznaczenie przedstawiciela prawnego przez taki podmiot pozostaje bez uszczerbku dla odpowiedzialności i wszelkich postępowań, które mogą zostać wszczęte przeciwko, takiego podmiotu. Do czasu aż podmiot wyznaczy przedstawiciela prawnego zgodnie z niniejszym artykułem, w stosownym przypadku podlega on kompetencji wszystkich państw członkowskich do celów zapewnienia stosowania i egzekwowania niniejszego rozporządzenia. Dowolny właściwy organ może wykonać swoją właściwość, w tym nakładając skuteczne, proporcjonalne i odstraszające kary, pod warunkiem że dany podmiot nie podlega postępowaniu w sprawie egzekucji niniejszego rozporządzenia w związku z tym samymi faktami przez inny właściwy organ.

14. Właściwe organy mogą żądać od użytkowników, posiadaczy danych, odbiorców danych lub ich przedstawicieli prawnych podlegających kompetencji ich państwa członkowskiego wszelkich informacji niezbędnych do zweryfikowania przestrzegania niniejszego rozporządzenia. Każdy wniosek o informacje musi być proporcjonalny do zadania będącego jego podstawą i musi być uzasadniony.

15. W przypadku gdy właściwy organ jednego państwa członkowskiego zwraca się o pomoc lub środki egzekucji do właściwego organu innego państwa członkowskiego, przedkłada uzasadniony wniosek. Właściwy organ po otrzymaniu takiego wniosku bez zbędnej zwłoki odpowiada, szczegółowo przedstawiając podjęte lub planowane działania.

16. Właściwe organy przestrzegają zasad poufności oraz tajemnic służbowych i handlowych oraz chronią dane osobowe zgodnie z prawem Unii lub prawem krajowym. Wszelkie informacje wymienione w ramach wniosku o pomoc i zapewnione zgodnie z niniejszym artykułem są wykorzystywane wyłącznie w odniesieniu do sprawy, w której o nie wystąpiono.

Artykuł 49

Ocena i przegląd

1. Do dnia 12 września 2028 r. Komisja przeprowadza ocenę niniejszego rozporządzenia i przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, a także Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie na temat głównych ustaleń. Ocena ta obejmuje w szczególności:

sytuacje uznawane za sytuacje wyjątkowej potrzeby do celów art. 15 niniejszego rozporządzenia i stosowanie rozdziału V niniejszego rozporządzenia w praktyce, w szczególności doświadczenie organów sektora publicznego, Komisji, Europejskiego banku Centralnego oraz organów Unii w stosowaniu rozdziału V niniejszego rozporządzenia; liczbę i wynik postępowań wniesionych do właściwego organu na podstawie art. 18 ust. 5 w sprawie stosowania rozdziału V niniejszego rozporządzenia, zgodnie ze zgłoszeniami właściwych organów; skutki innych obowiązków ustanowionych w prawie Unii i prawie krajowym do celów realizacji wniosków o dostęp do informacji; wpływ mechanizmów dobrowolnego dzielenia się danymi, takich jak tych ustanowionych przez organizacje altruizmu danych uznane na podstawie rozporządzenia (UE) 2022/868, na realizację celów rozdziału V niniejszego rozporządzenia oraz rolę danych osobowych w kontekście art. 15 niniejszego rozporządzenia, w tym ewolucję technologii zwiększających prywatność;

b)	wpływ niniejszego rozporządzenia na wykorzystywanie danych w gospodarce, w tym na innowacje w zakresie danych, monetyzację danych oraz usługi pośrednictwa danych oraz na dzielenie się danymi w ramach wspólnych europejskich przestrzeni danych;

c)	dostępność i wykorzystywanie różnych kategorii i rodzajów danych;

d)	wyłączenie niektórych kategorii przedsiębiorstw jako beneficjentów na mocy art. 5;

e)	brak wpływu na prawa własności intelektualnej;

wpływ na tajemnice przedsiębiorstwa, w tym ochronę przed ich niezgodnym z prawem nabywaniem, wykorzystywaniem i ujawnianiem, oraz wpływ mechanizmu umożliwiającego posiadaczowi danych odrzucenie wniosku użytkownika na podstawie art. 4 ust. 8 i art. 5 ust. 11, przy uwzględnieniu w jak największym zakresie wszelkiej zmiany dyrektywy (UE) 2016/943;

g)	czy wykaz nieuczciwych postanowień umownych, o których mowa w art. 13, jest aktualny w świetle nowych praktyk prowadzenia działalności gospodarczej i szybkiego tempa innowacji na rynku;

h)	zmiany w praktykach umownych dostawców usług przetwarzania danych oraz czy prowadzi to do wystarczającego przestrzegania art. 25;

i)	obniżenie opłat za proces zmiany dostawcy nakładanych przez dostawców usług przetwarzania danych, zgodnie ze stopniowym wycofywaniem opłat z tytułu zmiany dostawcy na podstawie art. 29;

j)	wzajemne oddziaływanie między niniejszym rozporządzeniem a innymi aktami prawnymi Unii istotnymi dla gospodarki opartej na danych;

k)	zapobieganie niezgodnemu z prawem dostępowi administracji rządowej do danych nieosobowych;

l)	efektywność systemu egzekwowania przepisów wymaganego na podstawie art. 37;

m)	wpływ niniejszego rozporządzenia na MŚP w odniesieniu do ich innowacyjności i do dostępności usług przetwarzania danych dla unijnych użytkowników oraz do obciążeń związanych z przestrzeganiem nowych obowiązków.

2. Do dnia 12 września 2028 r. Komisja przeprowadza ocenę niniejszego rozporządzenia i przedkłada sprawozdanie na temat jej głównych ustaleń Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, a także Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu. Ocena ta uwzględnia wpływ art. 23 do 31 oraz art. 34 i 35, w szczególności na wycenę i różnorodność usług przetwarzania danych oferowanych w Unii, ze szczególnym uwzględnieniem dostawców będących MŚP.

3. Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje niezbędne do przygotowania sprawozdań, o których mowa w ust. 1 i 2.

4. Na podstawie sprawozdań, o których mowa w ust. 1 i 2, Komisja może w stosownym przypadku przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek ustawodawczy dotyczący zmiany niniejszego rozporządzenia.

whereas

keyboard_tab Data Act 2023/2854 PL

Data Act 2023/2854 PL