keyboard_tab Digital Market Act 2022/1925 PL

1.   Strażnik dostępu zapewnia wypełnianie obowiązków ustanowionych w art. 5, 6 i 7 niniejszego rozporządzenia i wykazuje ich wypełnianie. Środki, jakie strażnik_dostępu wdraża, aby zapewnić przestrzeganie tych artykułów, muszą skutecznie przyczyniać się do osiągnięcia celów niniejszego rozporządzenia i celu, w jakim ustanowiono dany obowiązek. Strażnik dostępu zapewnia, by wdrożenie tych środków było zgodne z mającym zastosowanie prawem, w szczególności z rozporządzeniem (UE) 2016/679, dyrektywą 2002/58/WE, przepisami w zakresie cyberbezpieczeństwa, ochrony konsumentów i bezpieczeństwa produktów, a także z wymogami dostępności.

2.   Komisja może – z własnej inicjatywy lub na wniosek strażnika dostępu na podstawie ust. 3 niniejszego artykułu – wszcząć postępowanie na podstawie art. 20.

Komisja może przyjąć akt wykonawczy określający środki, które dany strażnik_dostępu ma wdrożyć w celu skutecznego wypełnienia obowiązków ustanowionych w art. 6 i 7. Akt wykonawczy przyjmuje się w terminie 6 miesięcy od dnia wszczęcia postępowania na podstawie art. 20 zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 50 ust. 2.

W przypadku wszczęcia przez Komisję postępowania z własnej inicjatywy w przypadku obchodzenia obowiązków, na podstawie art. 13, takie środki mogą dotyczyć obowiązków ustanowionych w art. 5, 6 i 7.

3.   Strażnik dostępu może zwrócić się do Komisji z wnioskiem o wszczęcie postępowania w celu ustalenia, czy środki, jakie strażnik_dostępu zamierza wdrożyć lub wdrożył, by zapewnić przestrzeganie art. 6 i 7, skutecznie przyczyniają się w określonej sytuacji tego strażnika dostępu do osiągnięcia celu, w jakim ustanowiono dany obowiązek. Komisja ma swobodę decydowania, czy wszcząć takie postępowanie, z poszanowaniem zasad równego traktowania, proporcjonalności i dobrej administracji.

Strażnik dostępu przedstawia w swoim wniosku uzasadnioną opinię zawierającą wyjaśnienie środków, które zamierza wdrożyć lub wdrożył. Strażnik dostępu przedstawia ponadto jawną wersję swojej uzasadnionej opinii, którą można udostępnić osobom trzecim na podstawie ust. 6.

4.   Ust. 2 i 3 niniejszego artykułu pozostają bez uszczerbku dla uprawnień przyznanych Komisji na mocy art. 29, 30 i 31.

5.   W celu przyjęcia decyzji na podstawie ust. 2 Komisja przekazuje strażnikowi dostępu swoje wstępne ustalenia w terminie 3 miesięcy od dnia wszczęcia postępowania na podstawie art. 20. We wstępnych ustaleniach Komisja wyjaśnia środki, których wprowadzenie rozważa lub które jej zdaniem dany strażnik_dostępu powinien wprowadzić w celu skutecznego zastosowania się do wstępnych ustaleń.

6.   Aby umożliwić zainteresowanym osobom trzecim skuteczne zgłaszanie uwag, Komisja w momencie przekazywania swoich wstępnych ustaleń strażnikowi dostępu na podstawie ust. 5 lub jak najszybciej po przekazaniu tych ustaleń publikuje jawne streszczenie zawierające opis danej sprawy i środków, których wprowadzenie rozważa lub które jej zdaniem dany strażnik_dostępu powinien wprowadzić. Komisja określa rozsądny termin na zgłaszanie takich uwag.

7.   Określając środki, o których mowa w ust. 2, Komisja zapewnia, aby skutecznie przyczyniały się one do osiągnięcia celów niniejszego rozporządzenia i celu, w jakim ustanowiono dany obowiązek, oraz były proporcjonalne w określonej sytuacji strażnika dostępu i odpowiedniej usługi.

8.   Na potrzeby doprecyzowania obowiązków, o których mowa w art. 6 ust. 11 i 12, Komisja ocenia również, czy zamierzane lub wdrożone środki zapewniają wyeliminowanie braku równowagi między prawami i obowiązkami użytkowników biznesowych oraz czy środki te same w sobie nie zapewniają strażnikowi dostępu korzyści, które byłyby nieproporcjonalne względem usługi świadczonej przez niego na rzecz użytkowników biznesowych.

9.   W odniesieniu do postępowania na podstawie ust. 2 Komisja może, na wniosek lub z własnej inicjatywy, zdecydować o wznowieniu postępowania, w przypadku gdy:

1.   Przedsiębiorstwo świadczące podstawowe usługi platformowe nie może dokonywać segmentacji, podziału, dalszego podziału, fragmentacji lub rozdzielenia tych usług za pomocą środków umownych, handlowych, technicznych lub innych środków w celu obejścia progów ilościowych określonych w art. 3 ust. 2. Tego rodzaju praktyki stosowane przez przedsiębiorstwo nie mogą uniemożliwiać Komisji wskazania takiego przedsiębiorstwa jako strażnika dostępu na podstawie art. 3 ust. 4.

2.   Komisja może, jeżeli podejrzewa, że przedsiębiorstwo świadczące podstawowe usługi platformowe dopuszcza się praktyk określonych w ust. 1, zażądać od tego przedsiębiorstwa wszelkich informacji, które uzna za niezbędne do ustalenia, czy przedsiębiorstwo to dopuszcza się takich praktyk.

3.   Strażnik dostępu zapewnia pełne i skuteczne wypełnianie obowiązków ustanowionych w art. 5, 6 i 7.

4.   Strażnik dostępu nie może dopuszczać się zachowań, które w jakikolwiek sposób utrudniają skuteczne wypełnianie obowiązków ustanowionych w art. 5, 6 i 7, niezależnie od tego, czy zachowanie to ma charakter umowny, handlowy, techniczny lub jakikolwiek inny lub czy polega na stosowaniu technik behawioralnych lub projektowaniu interfejsu.

5.   Jeżeli przestrzeganie niniejszego rozporządzenia wiąże się z koniecznością uzyskania zgody na zbieranie, przetwarzanie i udostępnianie danych osobowych oraz wykorzystywanie danych osobowych w ramach różnych usług, strażnik_dostępu podejmuje konieczne działania, aby zapewnić użytkownikom biznesowym możliwość bezpośredniego uzyskania zgody na przetwarzanie tych danych w przypadkach, w których zgoda ta jest wymagana na mocy rozporządzenia (UE) 2016/679 lub dyrektywy 2002/58/WE, albo aby zapewnić przestrzeganie unijnych przepisów i zasad w zakresie ochrony danych i prywatności w inny sposób, w tym – w stosownych przypadkach – poprzez dostarczanie użytkownikom biznesowym należycie zanonimizowanych danych. Strażnik dostępu nie może doprowadzić do sytuacji, w której uzyskanie tej zgody przez użytkownika biznesowego będzie bardziej uciążliwe niż uzyskanie jej na potrzeby usług świadczonych przez samego strażnika dostępu.

6.   Strażnik dostępu nie może pogarszać warunków ani obniżać jakości podstawowych usług platformowych świadczonych na rzecz użytkowników biznesowych lub użytkowników końcowych, którzy zdecydowali się skorzystać z praw lub możliwości wyboru ustanowionych w art. 5, 6 i 7, ani sprawiać, że korzystanie z tych praw lub możliwości będzie nadmiernie utrudnione, w tym poprzez oferowanie użytkownikom końcowym możliwości wyboru w sposób nieobiektywny, bądź też przez osłabianie autonomii, procesów decyzyjnych lub swobody wyboru użytkowników końcowych lub użytkowników biznesowych za pośrednictwem struktury, projektu, funkcji lub sposobu działania interfejsu użytkownika lub jego części.

7.   W przypadku gdy strażnik_dostępu obchodzi lub próbuje obchodzić którykolwiek z obowiązków określonych w art. 5, 6 lub 7 w jeden ze sposobów opisanych w ust. 4, 5 i 6 niniejszego artykułu, Komisja może wszcząć postępowanie na podstawie art. 20 i przyjąć akt wykonawczy, o którym mowa w art. 8 ust. 2, aby określić środki, które strażnik_dostępu ma wdrożyć.

8.   Ust. 6 niniejszego artykułu pozostaje bez uszczerbku dla uprawnień przyznanych Komisji na mocy art. 29, 30 i 31.

1.   Jeżeli Komisja zamierza przeprowadzić badanie rynku z myślą o możliwym przyjęciu decyzji na podstawie art. 17, 18 i 19, przyjmuje decyzję o rozpoczęciu badania rynku.

2.   Niezależnie od ust. 1 Komisja może skorzystać ze swoich uprawnień w zakresie prowadzenia badań na podstawie niniejszego rozporządzenia przed rozpoczęciem badania rynku na podstawie tego ustępu.

3.   W decyzji, o której mowa w ust. 1, należy określić:

4.   Komisja może ponownie rozpocząć badanie rynku, które zostało już zakończone, jeżeli:

5.   Komisja może zwrócić się do jednego lub większej liczby właściwych organów krajowych o udzielenie jej pomocy przy badaniu rynku.

1.   Komisja może przeprowadzić badanie rynku, aby ustalić, czy do wykazu podstawowych usług platformowych określonych w art. 2 pkt 2 należy dodać usługę lub większą liczbę usług świadczonych w sektorze cyfrowym, lub aby wykryć praktyki, które ograniczają kontestowalność podstawowych usług platformowych lub są nieuczciwe, a którym nie zaradzono w skuteczny sposób w niniejszym rozporządzeniu. W swojej ocenie Komisja uwzględnia wszelkie istotne ustalenia z przeprowadzonych na podstawie art. 101 i 102 TFUE postępowań dotyczących rynków cyfrowych, a także inne istotne zmiany.

2.   Przeprowadzając badanie rynku na podstawie ust. 1, Komisja może konsultować się z osobami trzecimi, w tym z użytkownikami biznesowymi i użytkownikami końcowymi badanych usług w sektorze cyfrowym oraz z użytkownikami biznesowymi i użytkownikami końcowymi, których dotyczą ba dane praktyki.

3.   Komisja publikuje swoje ustalenia w formie sprawozdania w terminie 18 miesięcy od daty, o której mowa w art. 16 ust. 3 lit. a).

Sprawozdanie jest przedkła dane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie oraz towarzyszy mu w stosownych przypadkach:

W stosownych przypadkach wniosek ustawodawczy w sprawie zmiany niniejszego rozporządzenia na podstawie lit. a) akapitu drugiego może również zawierać propozycję usunięcia istniejących usług z wykazu podstawowych usług platformowych określonego w art. 2 pkt 2 lub usunięcia istniejących obowiązków z art. 5, 6 lub 7.

1.   Jeżeli Komisja zamierza wszcząć postępowanie z myślą o możliwym przyjęciu decyzji na podstawie art. 8, 29 i 30, przyjmuje decyzję o wszczęciu postępowania.

2.   Niezależnie od ust. 1 Komisja może skorzystać ze swoich uprawnień w zakresie prowadzenia badań na podstawie niniejszego rozporządzenia przed rozpoczęciem postępowania na podstawie tego ustępu.

1.   W celu wykonywania zadań wynikających z niniejszego rozporządzenia Komisja może odbierać wyjaśnienia od wszelkich osób fizycznych lub prawnych, które wyrażą zgodę na złożenie wyjaśnień, w celu zebrania informacji odnoszących się do przedmiotu badania. Komisja jest uprawniona do rejestrowania takich wyjaśnień za pomocą wszelkich środków technicznych.

2.   Gdy odbieranie wyjaśnień zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu prowadzone jest w pomieszczeniach przedsiębiorstwa, Komisja informuje o tym odpowiedzialny za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwy organ krajowy państwa członkowskiego, na terytorium którego odbywa się odbieranie wyjaśnień. Na wniosek tego właściwego organu, jego urzędnicy mogą pomagać urzędnikom i innym towarzyszącym osobom upoważnionym przez Komisję do odbierania wyjaśnień.

1.   W celu wykonywania zadań wynikających z niniejszego rozporządzenia Komisja może przeprowadzać wszelkie konieczne kontrole przedsiębiorstw lub związków przedsiębiorstw.

2.   Urzędnicy i inne towarzyszące osoby upoważnione przez Komisję do przeprowadzania kontroli mają prawo:

3.   Aby przeprowadzać kontrole, Komisja może zwrócić się o pomoc audytorów lub ekspertów powołanych przez Komisję na podstawie art. 26 ust. 2, a także o pomoc odpowiedzialnego za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwego organu krajowego państwa członkowskiego, na terytorium którego ma być przeprowadzona kontrola.

4.   Podczas kontroli Komisja, audytorzy lub eksperci przez nią powołani oraz odpowiedzialny za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwy organ krajowy państwa członkowskiego, na terytorium którego ma być przeprowadzona kontrola, mogą zażądać od przedsiębiorstwa lub związku przedsiębiorstw udzielenia dostępu do ich organizacji, działalności, systemu informatycznego, algorytmów, przetwarzania danych i praktyk biznesowych oraz przedstawienia wyjaśnień na temat tych elementów. Komisja i audytorzy lub eksperci przez nią powołani oraz odpowiedzialny za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwy organ krajowy państwa członkowskiego, na terytorium którego ma być przeprowadzona kontrola, mogą zadawać pytania każdemu przedstawicielowi lub członkowi personelu.

5.   Urzędnicy i inne towarzyszące osoby upoważnione przez Komisję do przeprowadzenia kontroli wykonują swoje uprawnienia po okazaniu pisemnego upoważnienia zawierającego określenie przedmiotu i celu kontroli oraz pouczenie o grzywnach przewidzianych w art. 30 mających zastosowanie w przypadku gdy okazane księgi i rejestry związane z działalnością gospodarcza są niekompletne lub gdy odpowiedzi na pytania za dane zgodnie z ust. 2 i 4 niniejszego artykułu są nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd. Z odpowiednim wyprzedzeniem przed rozpoczęciem kontroli Komisja powiadomi o niej odpowiedzialny za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwy organ krajowy państwa członkowskiego, na terytorium którego ma być przeprowadzona kontrola.

6.   Przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw są zobowiązane poddać się kontroli zarządzonej decyzją Komisji. Decyzja ta określa przedmiot i cel kontroli, termin jej rozpoczęcia i pouczenie o grzywnach i okresowych karach pieniężnych przewidzianych odpowiednio w art. 30 i 31 oraz o prawie do kontroli tej decyzji przez Trybunał Sprawiedliwości.

7.   Na wniosek odpowiedzialnego za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwego organu krajowego państwa członkowskiego, na terytorium którego ma być przeprowadzona kontrola, lub na wniosek Komisji urzędnicy właściwego organu oraz upoważnione bądź powołane przez niego osoby aktywnie pomagają urzędnikom i innym osobom towarzyszącym upoważnionym przez Komisję. W tym celu przysługują im uprawnienia określone w ust. 2 i 4 niniejszego artykułu.

8.   W przypadku gdy urzędnicy i inne osoby towarzyszące upoważnione przez Komisję stwierdzą, że przedsiębiorstwo lub związek przedsiębiorstw sprzeciwia się kontroli zarządzonej zgodnie z niniejszym artykułem, odpowiednie państwo członkowskie udziela im niezbędnej pomocy, zwracając się w razie potrzeby o pomoc policji lub równorzędnego organu egzekwowania prawa, w celu umożliwienia im przeprowadzenia kontroli.

9.   Jeżeli zgodnie z przepisami krajowymi pomoc, o której mowa w ust. 8 niniejszego artykułu, wymaga zezwolenia organu sądowego, Komisja lub odpowiedzialny za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwy organ krajowy państwa członkowskiego lub urzędnicy upoważnieni przez te organy występują o wydanie takiego zezwolenia. O wydanie takiego zezwolenia można również wystąpić jako o środek zapobiegawczy.

10.   W przypadku gdy wystąpiono o zezwolenie, o którym mowa w ust. 9 niniejszego artykułu, krajowy organ sądowy sprawdza, czy decyzja Komisji jest autentyczna, przewidziane środki przymusu nie są arbitralne ani nadmiernie uciążliwe w stosunku do przedmiotu kontroli. Badając proporcjonalność środków przymusu, krajowe organy sądowe mogą wystąpić do Komisji, bezpośrednio lub za pośrednictwem odpowiedzialnego za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwego organu krajowego państwa członkowskiego, o szczegółowe wyjaśnienia dotyczące w szczególności podstaw, na jakich Komisja powzięła podejrzenie o naruszeniu niniejszego rozporządzenia, jak również o wyjaśnienia dotyczące wagi podejrzewanego naruszenia oraz charakteru uczestnictwa w nim danego przedsiębiorstwa. Krajowy organ sądowy nie może jednak kwestionować konieczności przeprowadzenia kontroli ani żądać udzielenia informacji zawartych w aktach Komisji. Legalność decyzji Komisji może być rozpatrywana jedynie przez Trybunał Sprawiedliwości.

1.   Strażnicy dostępu ustanawiają komórkę nadzoru przestrzegania niniejszego rozporządzenia, która jest niezależna od komórek operacyjnych strażnika dostępu i składa się z co najmniej jednego pracownika ds. nadzoru przestrzegania niniejszego rozporządzenia, w tym kierownika komórki nadzoru przestrzegania niniejszego rozporządzenia.

2.   Strażnik dostępu zapewnia, by komórka nadzoru przestrzegania niniejszego rozporządzenia, o której mowa w ust. 1, dysponowała wystarczającymi uprawnieniami i zasobami, posiadała odpowiedni status, a także miała dostęp do organu zarządzającego strażnika dostępu w celu monitorowania zachowania przez strażnika dostępu zgodności z niniejszym rozporządzeniem.

3.   Organ zarządzający strażnika dostępu zapewnia, by pracownicy ds. nadzoru przestrzegania niniejszego rozporządzenia powołani zgodnie z ust. 1 mieli kwalifikacje zawodowe, wiedzę, doświadczenie i umiejętności niezbędne do wykonywania zadań, o których mowa w ust. 5.

Organ zarządzający strażnika dostępu zapewnia także, by taki kierownik komórki nadzoru przestrzegania niniejszego rozporządzenia był niezależnym członkiem kierownictwa wyższego szczebla, któremu wyraźnie powierzono odpowiedzialność za tę komórkę.

4.   Kierownik komórki nadzoru przestrzegania niniejszego rozporządzenia podlega bezpośrednio organowi zarządzającemu strażnika dostępu i może zgłaszać obawy i ostrzegać ten organ w przypadku wystąpienia ryzyka braku zgodności z niniejszym rozporządzeniem, bez uszczerbku dla obowiązków organu zarządzającego w ramach jego funkcji nadzorczych i zarządczych.

Kierownik komórki nadzoru przestrzegania niniejszego rozporządzenia nie może zostać odwołany bez uprzedniej zgody organu zarządzającego strażnika dostępu.

5.   Pracownicy ds. nadzoru przestrzegania niniejszego rozporządzenia powołani przez strażnika dostępu zgodnie z ust. 1 realizują następujące zadania:

6.   Strażnicy dostępu przekazują Komisji imię i nazwisko oraz dane kontaktowe kierownika komórki nadzoru przestrzegania niniejszego rozporządzenia.

7.   Organ zarządzający strażnika dostępu określa i nadzoruje rozwiązania w zakresie zarządzania, które zapewniają niezależność komórki nadzoru przestrzegania niniejszego rozporządzenia, w tym podział obowiązków w organizacji strażnika dostępu i zapobieganie konfliktom interesów, oraz odpowiada za wdrażanie tych rozwiązań.

8.   Organ zarządzający zatwierdza strategie i polityki zapewniania i monitorowania zgodności z niniejszym rozporządzeniem oraz zarządzania nią, a także co najmniej raz w roku dokonuje ich przeglądu.

9.   Organ zarządzający poświęca odpowiednio dużo czasu monitorowaniu zgodności z niniejszym rozporządzeniem i zarządzaniu nią. Aktywnie uczestniczy on w decyzjach dotyczących zarządzania w odniesieniu do niniejszego rozporządzenia i jego wykonywania oraz zapewnia, by na te cele przydzielane były odpowiednie zasoby.

1.   Komisja przyjmuje akt wykonawczy zawierający jej stwierdzenie dotyczące niewypełniania obowiązków (zwany dalej „decyzją stwierdzającą niewypełnianie obowiązków”), jeżeli uzna, że strażnik_dostępu:

Akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 50 ust. 2.

2.   Komisja dąży do przyjęcia decyzji stwierdzającej niewypełnianie obowiązków w terminie 12 miesięcy od dnia wszczęcia postępowania na podstawie art. 20.

3.   Przed przyjęciem decyzji stwierdzającej niewypełnianie obowiązków Komisja przedstawia swoje wstępne ustalenia danemu strażnikowi dostępu. W tych wstępnych ustaleniach Komisja wyjaśnia środki, których wprowadzenie rozważa lub które jej zdaniem dany strażnik_dostępu powinien wprowadzić w celu skutecznego zastosowania się do wstępnych ustaleń.

4.   Przed przyjęciem decyzji stwierdzającej niewypełnianie obowiązków Komisja może konsultować się z osobami trzecimi.

5.   W decyzji stwierdzającej niewypełnianie obowiązków Komisja nakazuje strażnikowi dostępu zaprzestać i zaniechać niewypełniania obowiązków w stosownym terminie oraz przedstawić wyjaśnienia dotyczące sposobu, w jaki zamierza on zastosować się do tej decyzji.

6.   Strażnik dostępu przedstawia Komisji opis środków, które wprowadził w celu zapewnienia wykonania decyzji stwierdzającej niewypełnianie obowiązków.

7.   W przypadku gdy Komisja postanowi nie przyjmować decyzji stwierdzającej niewypełnianie obowiązków, kończy postępowanie w drodze decyzji.

1.   Komisja może w drodze decyzji stwierdzającej niewypełnianie obowiązków nałożyć na strażnika dostępu grzywny, których wysokość nie może przekraczać 10 % jego łącznego światowego obrotu uzyskanego w poprzednim roku obrotowym, jeżeli Komisja stwierdzi, że strażnik_dostępu umyślnie lub w wyniku zaniedbania:

2.   Bez uszczerbku dla ust. 1 niniejszego artykułu Komisja może w decyzji stwierdzającej niewypełnianie obowiązków nałożyć na strażnika dostępu grzywny w wysokości do 20 % jego łącznego światowego obrotu uzyskanego w poprzednim roku obrotowym, jeżeli stwierdzi, że strażnik_dostępu w taki sam lub podobny sposób naruszył obowiązek ustanowiony w art. 5, 6 lub 7 w odniesieniu do tej samej podstawowej usługi platformowej, co ustalono w decyzji stwierdzającej niewypełnianie obowiązków przyjętej w ciągu 8 poprzednich lat.

3.   Komisja może przyjąć decyzję nakładającą na przedsiębiorstwa, w tym w stosownych przypadkach na strażników dostępu, oraz na związki przedsiębiorstw grzywny, których wysokość nie może przekraczać 1 % ich łącznego światowego obrotu uzyskanego w poprzednim roku obrotowym, jeżeli umyślnie lub w wyniku zaniedbania:

4.   Ustalając kwotę grzywny, Komisja uwzględnia ciężar, czas trwania i powtarzalność naruszenia oraz, w przypadku grzywien nakładanych na podstawie ust. 3, opóźnienie spowodowane w postępowaniu.

5.   Jeżeli grzywna nałożona na związek przedsiębiorstw uwzględnia światowy obrót uzyskany przez jego członków, a związek ten nie jest wypłacalny, jest on zobowiązany do wezwania swoich członków do wniesienia wkładów w celu pokrycia kwoty grzywny.

Jeżeli wkład taki nie zostanie wniesiony do związku przedsiębiorstw w terminie wyznaczonym przez Komisję, Komisja może żądać zapłaty grzywny bezpośrednio od dowolnego przedsiębiorstwa, którego przedstawiciele byli członkami organów decyzyjnych danego związku.

Po zażądaniu zapłaty zgodnie z akapitem drugim Komisja może zażądać zapłaty pozostałej kwoty przez dowolnego członka związku przedsiębiorstw, jeżeli jest to konieczne do zapewnienia pełnej zapłaty grzywny.

Komisja nie może jednak żądać zapłaty na podstawie akapitu drugiego lub trzeciego od przedsiębiorstw, które wykażą, że nie wykonały decyzji związku przedsiębiorstw powodującej naruszenie niniejszego rozporządzenia oraz że nie wiedziały o jej istnieniu albo aktywnie dystansowały się od niej, zanim Komisja wszczęła postępowanie na podstawie art. 20.

Odpowiedzialność finansowa każdego przedsiębiorstwa w zakresie zapłaty grzywny nie może przekraczać 20 % jego łącznego światowego obrotu uzyskanego w poprzednim roku obrotowym.

1.   Komisja może przyjąć decyzję nakładającą na przedsiębiorstwa, w tym w stosownych przypadkach na strażników dostępu, oraz na związki przedsiębiorstw okresowe kary pieniężne, których wysokość nie może przekraczać 5 % średniego dziennego światowego obrotu uzyskanego w poprzednim roku obrotowym i które są naliczane od daty ustalonej w decyzji, aby nakłonić przedsiębiorstwa do:

2.   W przypadku gdy przedsiębiorstwa lub związki przedsiębiorstw wypełniły obowiązek, w odniesieniu do którego nałożono okresową karę pieniężną w celu jego wyegzekwowania, Komisja może przyjąć akt wykonawczy ustalający ostateczną wysokość okresowej kary pieniężnej na poziomie niższym niż ten, który wynikałby z pierwotnej decyzji. Akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 50 ust. 2.

1.   Uprawnienia przyznane Komisji na podstawie art. 30 i 31 podlegają przedawnieniu wynoszącemu 5 lat.

2.   Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym popełniono naruszenie. Jednak w przypadku ciągłych lub powtarzających się naruszeń bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia zaprzestania naruszenia.

3.   Wszelkie działania podjęte przez Komisję w celu przeprowadzenia badania rynku lub postępowania w odniesieniu do naruszenia przerywają bieg terminu przedawnienia dotyczącego nakładania grzywien lub okresowych kar pieniężnych. Bieg terminu przedawnienia uznaje się za przerwany ze skutkiem od dnia, w którym co najmniej jedno przedsiębiorstwo lub związek przedsiębiorstw, które uczestniczyły w naruszeniu, zostaną powiadomione o podjętych działaniach. Bieg terminu przedawnienia przerywają w szczególności:

4.   Każde przerwanie terminu przedawnienia powoduje, że termin ten zaczyna biec od początku. Termin przedawnienia upływa jednak najpóźniej w dniu, w którym upływa okres odpowiadający podwójnemu terminowi przedawnienia, a Komisja nie nałożyła grzywny lub okresowej kary pieniężnej. Termin ten przedłuża się o okres, na który bieg terminu przedawnienia został zawieszony na podstawie ust. 5.

5.   Bieg terminu przedawnienia dotyczącego nakładania grzywien lub okresowych kar pieniężnych ulega zawieszeniu na okres, przez który decyzja Komisji jest przedmiotem postępowania toczącego się przed Trybunałem Sprawiedliwości.

1.   Uprawnienia Komisji do wykonania decyzji przyjętych na podstawie art. 30 i 31 podlegają przedawnieniu wynoszącemu 5 lat.

2.   Termin przedawnienia biegnie od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna.

3.   Bieg terminu przedawnienia dotyczącego wykonania sankcji przerywa:

4.   Każde przerwanie terminu przedawnienia powoduje, że termin ten zaczyna biec od początku.

5.   Bieg terminu przedawnienia dotyczącego wykonania sankcji ulega zawieszeniu:

1.   Komisja oraz odpowiedzialne za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwe organy krajowe państw członkowskich współpracują ze sobą i informują się za pośrednictwem Europejskiej Sieci Konkurencji o podejmowanych działaniach w zakresie egzekwowania. Są one uprawnione do przekazywania sobie wszelkich informacji dotyczących kwestii o charakterze faktycznym lub prawnym, w tym informacji poufnych. W przypadku gdy właściwy organ nie jest członkiem Europejskiej Sieci Konkurencji, Komisja dokonuje niezbędnych ustaleń dotyczących współpracy i wymiany informacji w prowadzonych przez te organy sprawach dotyczących egzekwowania niniejszego rozporządzenia i egzekwowania reguł lub przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6. Komisja może ustanowić takie ustalenia w akcie wykonawczym, jak określono w art. 46 ust. 1 lit. l).

2.   W przypadku gdy odpowiedzialny za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwy organ krajowy państwa członkowskiego zamierza wszcząć w sprawie strażnika dostępu dochodzenie na podstawie reguł lub przepisów krajowych, o których mowa w art. 1 ust. 6, informuje Komisję na piśmie o pierwszej formalnej czynności dochodzeniowej przed jej podjęciem lub niezwłocznie po jej podjęciu. Informację tę można również udostępnić odpowiedzialnym za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwym organom krajowym innych państw członkowskich.

3.   W przypadku gdy odpowiedzialny za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwy organ krajowy państwa członkowskiego zamierza nałożyć obowiązki na strażników dostępu na podstawie reguł lub przepisów krajowych, o których mowa w art. 1 ust. 6, przekazuje Komisji projekt środka nie później niż 30 dni przed jego przyjęciem, przedstawiając powody jego wprowadzenia. W przypadku środków tymczasowych odpowiedzialny za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwy organ krajowy państwa członkowskiego przekazuje Komisji projekt planowanego środka tymczasowego jak najszybciej, najpóźniej niezwłocznie po przyjęciu takiego środka. Informację tę można również udostępnić odpowiedzialnym za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwym organom krajowym innych państw członkowskich.

4.   Mechanizmy przekazywania informacji określone w ust. 2 i 3 nie mają zastosowania do decyzji przewidzianych na podstawie krajowych przepisów dotyczących łączenia przedsiębiorstw.

5.   Informacje wymieniane na podstawie ust. 1–3 niniejszego artykułu są wymieniane i wykorzystywane wyłącznie do celów koordynacji egzekwowania niniejszego rozporządzenia oraz reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6.

6.   Komisja może zwrócić się do odpowiedzialnych za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwych organów krajowych państw członkowskich o udzielenie wsparcia w zakresie dowolnego badania rynku przeprowadzanego na podstawie niniejszego rozporządzenia.

7.   W przypadku gdy odpowiedzialny za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwy organ krajowy państwa członkowskiego ma na podstawie prawa krajowego odpowiednie kompetencje i uprawnienia dochodzeniowe, może on z własnej inicjatywy przeprowadzić dochodzenie w sprawie możliwego nieprzestrzegania na jego terytorium art. 5, 6 i 7 niniejszego rozporządzenia. Przed podjęciem pierwszej formalnej czynności dochodzeniowej organ ten informuje o tym Komisję na piśmie.

Wszczęcie postępowania przez Komisję na podstawie art. 20 pozbawia odpowiedzialne za egzekwowanie reguł i przepisów, o których mowa w art. 1 ust. 6, właściwe organy krajowe państw członkowskich możliwości przeprowadzenia takiego dochodzenia lub kończy takie dochodzenie, jeżeli jest już ono w toku. Organy te składają Komisji sprawozdanie z ustaleń takiego dochodzenia w celu wsparcia Komisji jako jedynego organu egzekwującego niniejsze rozporządzenie.

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 3 ust. 6 i 7 i art. 12 ust. 1, 3 i 4, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 1 listopada 2022 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 3 ust. 6 i 7 i art. 12 ust. 1, 3 i 4, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3 ust. 6 i 7 i art. 12 ust. 1, 3 i 4 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.