Clausole e vendite online Direttiva EU 2019/2161 PL

1. Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszeń przepisów krajowych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy i podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia ich wykonywania. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

2. Państwa członkowskie mogą ograniczyć stosowanie takich sankcji do sytuacji, w których warunki umowne są wprost określone w prawie krajowym jako nieuczciwe we wszystkich okolicznościach lub w których sprzedawca lub dostawca nadal stosuje warunki umowne, które zostały uznane za nieuczciwe w ostatecznej decyzji wydanej zgodnie z art. 7 ust. 2.

3. Państwa członkowskie zapewniają, aby przy nakładaniu sankcji uwzględniano, w stosownych przypadkach, następujące niewyczerpujące i przykładowe kryteria:

a)	charakter, wagę, skalę i czas trwania naruszenia;

b)	działania podjęte przez sprzedawcę lub dostawcę w celu złagodzenia lub naprawienia szkody poniesionej przez konsumentów;

c)	wcześniejsze naruszenia dokonane przez sprzedawcę lub dostawcę;

d)	korzyści majątkowe uzyskane lub straty uniknięte przez sprzedawcę lub dostawcę wskutek naruszenia, jeżeli dostępne są odpowiednie dane;

e)	sankcje nałożone na sprzedawcę lub dostawcę za to samo naruszenie w innych państwach członkowskich w sprawach transgranicznych, jeżeli informacje o takich sankcjach są dostępne w ramach mechanizmu ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2394 (*);

f)	inne czynniki obciążające lub łagodzące mające zastosowanie w okolicznościach danej sprawy.

4. Nie naruszając ust. 2 niniejszego artykułu, państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadku, gdy zgodnie z art. 21 rozporządzenia (UE) 2017/2394 mają zostać nałożone kary, kary te przewidywały możliwość nakładania grzywien w postępowaniach administracyjnych albo wszczęcia postępowania sądowego w celu nałożenia grzywien, przy czym maksymalna wysokość tych grzywien musi stanowić co najmniej 4 % rocznego obrotu sprzedawcy lub dostawcy w państwie członkowskim lub państwach członkowskich, których dotyczy dane naruszenie.

5. W przypadku, gdy nakłada się grzywnę zgodnie z ust. 4, ale informacje o rocznym obrocie sprzedawcy lub dostawcy nie są dostępne, państwa członkowskie wprowadzają przepisy przewidujące możliwość nakładania grzywien, których maksymalna wysokość wynosi co najmniej 2 mln EUR.

6. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o przepisach i środkach, o których mowa w ust. 1, do dnia 28 listopada 2021 r., a także powiadamiają ją niezwłocznie o wszelkich późniejszych zmianach, które ich dotyczą.

„Artykuł 13

Sankcje

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby przy nakładaniu sankcji uwzględniano, w stosownych przypadkach, następujące niewyczerpujące i przykładowe kryteria:

a)	charakter, wagę, skalę i czas trwania naruszenia;

b)	działania podjęte przez przedsiębiorcę w celu złagodzenia lub naprawienia szkody poniesionej przez konsumentów;

c)	wcześniejsze naruszenia dokonane przez przedsiębiorcę;

d)	korzyści majątkowe uzyskane lub straty uniknięte przez przedsiębiorcę wskutek naruszenia, jeżeli dostępne są odpowiednie dane;

e)	sankcje nałożone na przedsiębiorcę za to samo naruszenie w innych państwach członkowskich w sprawach transgranicznych, jeżeli informacje o takich sankcjach są dostępne w ramach mechanizmu ustanowionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2394 (*);

f)	inne czynniki obciążające lub łagodzące mające zastosowanie w okolicznościach danej sprawy.

3. Państwa członkowskie zapewniają, aby w przypadku, gdy zgodnie z art. 21 rozporządzenia (UE) 2017/2394 mają zostać nałożone kary, kary te przewidywały możliwość nakładania grzywien w postępowaniach administracyjnych albo możliwość wszczęcia postępowania sądowego w celu nałożenia grzywien, przy czym maksymalna wysokość tych grzywien musi stanowić co najmniej 4 % rocznego obrotu przedsiębiorcy w państwie członkowskim lub państwach członkowskich, których dotyczy dane naruszenie. Bez uszczerbku dla tego rozporządzenia, państwa członkowskie mogą, z krajowych względów konstytucyjnych, ograniczyć nakładanie grzywien do przypadków:

a)	naruszeń art. 6, 7, 8, 9 i załącznika I do niniejszej dyrektywy; oraz

b)	dalszego stosowania przez przedsiębiorcę praktyki handlowej, która została uznana za nieuczciwą przez właściwy organ krajowy lub sąd, jeżeli taka praktyka handlowa nie stanowi naruszenia, o którym mowa w lit. a).

4. W przypadku gdy nakłada się grzywnę zgodnie z ust. 3, ale informacje o rocznym obrocie przedsiębiorcy nie są dostępne, państwa członkowskie wprowadzają przepisy przewidujące możliwość nakładania grzywien, których maksymalna wysokość wynosi co najmniej 2 mln EUR.

5. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o przepisach i środkach, o których mowa w ust. 1, do dnia 28 listopada 2021 r., a także powiadamiają ją niezwłocznie o wszelkich późniejszych zmianach, które ich dotyczą.

(*) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2394 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów i uchylające rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz.U. L 345 z 27.12.2017, s. 1).”;"

w załączniku I wprowadza się następujące zmiany:

dodaje się punkt w brzmieniu:

„11a.

Podawanie wyników wyszukiwania w odpowiedzi na wyszukiwanie internetowe konsumenta bez wyraźnego ujawnienia płatnej reklamy lub płatności dokonanej specjalnie w celu uzyskania wyższego plasowania produktów w ramach wyników wyszukiwania.”;

dodaje się punkty w brzmieniu:

„23a.

Odsprzedaż konsumentom biletów na imprezy, jeżeli przedsiębiorca nabył je z wykorzystaniem środków automatycznych w celu obejścia ograniczeń nałożonych w odniesieniu do liczby biletów, które dana osoba może kupić, lub innych zasad mających zastosowanie do zakupu biletów.

23b.	Twierdzenie, że opinie o produkcie zostały zamieszczone przez konsumentów, którzy rzeczywiście używali danego produktu lub go kupili, choć nie podjęto uzasadnionych i proporcjonalnych kroków w celu sprawdzenia, czy opinie te pochodzą od takich konsumentów.

23c.	Zamieszczanie lub zlecenie innej osobie prawnej lub fizycznej zamieszczania nieprawdziwych opinii konsumentów lub rekomendacji lub zniekształcanie opinii konsumentów lub rekomendacji użytkowników internetu w celu promowania produktów.”.

„Artykuł 6a

Dodatkowe szczegółowe wymogi informacyjne w przypadku umów zawartych na internetowych platformach handlowych

1. Zanim konsument zostanie związany umową zawieraną na odległość lub jakąkolwiek ofertą w tym zakresie na internetowej platformie handlowej, dostawca internetowej platformy handlowej, nie naruszając dyrektywy 2005/29/WE, udziela konsumentowi w sposób jasny i zrozumiały oraz odpowiedni do środków porozumiewania się na odległość następujących informacji:

ogólnych informacji, udostępnionych w specjalnej części interfejsu internetowego, która jest bezpośrednio i łatwo dostępna ze strony, na której oferty są prezentowane, dotyczących głównych parametrów decydujących o plasowaniu, w rozumieniu art. 2 akapit pierwszy lit. m) dyrektywy 2005/29/WE, ofert przedstawionych konsumentowi w wyniku wyszukiwania oraz względnego znaczenia tych parametrów w porównaniu z innymi parametrami;

b)	informację o tym, czy osoba trzecia oferująca towary, usługi lub treści cyfrowe jest przedsiębiorcą, na podstawie oświadczenia tej osoby trzeciej złożonego dostawcy internetowej platformy handlowej;

c)	w przypadku gdy osoba trzecia oferująca towary, usługi lub treści cyfrowe nie jest przedsiębiorcą – informację o tym, że prawa konsumentów wynikające z unijnego prawa ochrony konsumentów nie mają zastosowania do tej umowy;

w przypadku gdy ma to zastosowanie – sposobu, w jaki obowiązki związane z umową są podzielone między osobę trzecią oferującą towary, usługi lub treści cyfrowe a dostawcę internetowej platformy handlowej; informacje te pozostają bez uszczerbku dla odpowiedzialności, jaką dostawca internetowej platformy handlowej lub przedsiębiorca będący osobą trzecią ponoszą w związku z umową na mocy prawa Unii lub prawa krajowego.

2. Nie naruszając dyrektywy 2000/31/WE, niniejszy artykuł nie uniemożliwia państwom członkowskim nakładania na dostawców internetowych platform handlowych dodatkowych wymogów informacyjnych. Takie przepisy muszą być proporcjonalne, niedyskryminujące i muszą być uzasadnione ochroną konsumenta.”;

art. 7 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„ 3. W_przypadku_gdy_konsument_chce,_aby_świadczenie_usług_lub_dostarczanie_wody,_gazu,_energii_elektrycznej,_w_przypadku_gdy_nie_są_one_wystawione_na_sprzedaż_w_ograniczonej_objętości_lub_w_ustalonej_ilości,_lub_dostarczanie_centralnego_ogrzewania,_rozpoczęły_się_w_okresie_na_odstąpienie_od_umowy_przewidzianym_w_art._9_ust._2,_a_zgodnie_z_umową_na_konsumencie_spoczywa_obowiązek_zapłaty,_przedsiębiorca_wymaga_od_konsumenta_zgłoszenia_takiego_wyraźnego_żądania_na_trwałym_nośniku_oraz_przyjęcia_przez_konsumenta_do_wiadomości,_że_z_chwilą_pełnego_wykonania_umowy_przez_przedsiębiorcę_konsument_nie_będzie_miał_już_prawa_do_odstąpienia_od_umowy.”;

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„ 4. Jeżeli_umowa_jest_zawarta_przy_użyciu_środka_porozumiewania_się_na_odległość,_przewidującego_ograniczoną_przestrzeń_lub_czas_na_przedstawienie_informacji,_przed_zawarciem_takiej_umowy_przedsiębiorca_dostarcza,_z_wykorzystaniem_lub_za_pośrednictwem_tego_konkretnego_środka,_przynajmniej_informacje_przed_zawarciem_umowy_dotyczące_głównych_cech_towarów_lub_usług,_oznaczenia_przedsiębiorcy,_łącznej_ceny,_prawa_do_odstąpienia_od_umowy,_czasu_trwania_umowy,_a_jeżeli_umowa_została_zawarta_na_czas_nieoznaczony_–_warunków_rozwiązania_umowy,_o_których_to_informacjach_mowa,_odpowiednio,_w_art._6_ust._1_lit._a),_b),_e),_h)_i_o),_z_wyjątkiem_wzoru_formularza_odstąpienia_od_umowy_określonego_w_załączniku_I_część_B,_o_którym_mowa_w_lit._h)._Pozostałe_informacje,_o_których_mowa_w_art._6_ust._1,_w_tym_wzór_formularza_odstąpienia_od_umowy,_udzielane_są_przez_przedsiębiorcę_konsumentowi_w_odpowiedni_sposób_zgodnie_z_ust._1_niniejszego_artykułu.”;

ust. 8 otrzymuje brzmienie:

„ 8. W_przypadku_gdy_konsument_chce,_aby_świadczenie_usług_lub_dostarczanie_wody,_gazu_lub_energii_elektrycznej,_w_przypadku_gdy_nie_są_one_wystawione_na_sprzedaż_w_ograniczonej_objętości_lub_w_ustalonej_ilości,_lub_dostarczanie_centralnego_ogrzewania_rozpoczęły_się_w_okresie_na_odstąpienie_od_umowy_przewidzianym_w_art._9_ust._2,_a_zgodnie_z_umową_na_konsumencie_spoczywa_obowiązek_zapłaty,_przedsiębiorca_wymaga_od_konsumenta_zgłoszenia_wyraźnego_żądania_oraz_przyjęcia_przez_konsumenta_do_wiadomości,_że_z_chwilą_pełnego_wykonania_umowy_przez_przedsiębiorcę_konsument_nie_będzie_miał_już_prawa_do_odstąpienia_od_umowy.”;

w art. 9 wprowadza się następujące zmiany:

dodaje się ustęp w brzmieniu:

„ 1a. Państwa_członkowskie_mogą_przyjąć_przepisy,_zgodnie_z_którymi_okres_na_odstąpienie_od_umowy_wynoszący_14_dni,_o_którym_mowa_w_ust._1,_zostaje_wydłużony_do_30_dni_w_przypadku_umów_zawieranych_w_kontekście_nieumówionych_wizyt_przedsiębiorcy_w_domu_konsumenta_lub_wycieczek_zorganizowanych_przez_przedsiębiorcę,_których_celem_lub_skutkiem_jest_promocja_lub_sprzedaż_produktów_konsumentom,_z_myślą_o_ochronie_uzasadnionych_interesów_konsumentów_w_odniesieniu_do_agresywnych_lub_wprowadzających_w_błąd_praktyk_marketingowych_lub_sprzedażowych._Takie_przepisy_muszą_być_proporcjonalne,_niedyskryminujące_i_muszą_być_uzasadnione_ochroną_konsumenta.”;

b)	w ust. 2 formuła wprowadzająca otrzymuje brzmienie: „ 2. Bez_uszczerbku_dla_art._10_okres_na_odstąpienie_od_umowy,_o_którym_mowa_w_ust._1_niniejszego_artykułu,_wygasa_po_upływie_14_dni_albo_w_przypadku,_gdy_państwa_członkowskie_przyjęły_przepisy_zgodnie_z_ust._1a_niniejszego_artykułu,_30_dni_od:”;

art. 10 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„ 2. Jeżeli_przedsiębiorca_udzielił_konsumentowi_informacji_przewidzianych_w_ust._1_niniejszego_artykułu_w_ciągu_12_miesięcy_od_dnia,_o_którym_mowa_w_art._9_ust._2,_okres_na_odstąpienie_od_umowy_wygasa_po_upływie_14_dni_albo_w_przypadku,_gdy_państwa_członkowskie_przyjęły_przepisy_zgodnie_z_art._9_ust._1a,_30_dni_od_dnia,_w_którym_konsument_otrzymał_te_informacje.”;

10)

w art. 13 dodaje się ustępy w brzmieniu:

„4. W odniesieniu do danych osobowych konsumenta, przedsiębiorca musi wykonywać obowiązki mające zastosowanie na mocy rozporządzenia (UE) 2016/679.

5. Przedsiębiorca powstrzymuje się od wykorzystywania treści innych niż dane osobowe, które zostały dostarczone lub wytworzonych przez konsumenta w trakcie korzystania z treści cyfrowych lub usługi cyfrowej dostarczonych przez przedsiębiorcę, z wyjątkiem sytuacji, gdy takie treści:

a)	nie są użyteczne poza kontekstem treści cyfrowych lub usługi cyfrowej dostarczonych przez przedsiębiorcę;

b)	dotyczą wyłącznie aktywności konsumenta w trakcie korzystania z treści cyfrowych lub usługi cyfrowej dostarczonych przez przedsiębiorcę;

c)	zostały połączone przez przedsiębiorcę z innymi danymi i nie mogą zostać z nich wydzielone lub mogą zostać wydzielone jedynie przy nakładzie niewspółmiernych wysiłków; lub

d)	zostały wygenerowane wspólnie przez konsumenta z innymi osobami, a inni konsumenci nadal mogą wykorzystywać te treści.

6. Z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 5 lit. a), b) lub c), przedsiębiorca na żądanie konsumenta udostępnia mu treści inne niż dane osobowe, które zostały dostarczone lub wytworzone przez konsumenta w trakcie korzystania z treści cyfrowych lub usługi cyfrowej dostarczonych przez przedsiębiorcę.

7. Konsument ma prawo odzyskać te treści cyfrowe od dostawcy nieodpłatnie, bez przeszkód ze strony przedsiębiorcy, w rozsądnym terminie i w powszechnie używanym formacie nadającym się do przetwarzania automatycznego.

8. W przypadku odstąpienia od umowy przedsiębiorca może uniemożliwić konsumentowi dalsze korzystanie z treści cyfrowych lub usługi cyfrowej, w szczególności przez uniemożliwienie konsumentowi dostępu do treści cyfrowych lub usługi cyfrowej lub przez zablokowanie konta użytkownika, bez uszczerbku dla ust. 6.”;

11)

w art. 14 wprowadza się następujące zmiany:

a)	dodaje się ustęp w brzmieniu: „ 2a. W_przypadku_odstąpienia_od_umowy_konsument_powstrzymuje_się_od_korzystania_z_treści_cyfrowych_lub_usługi_cyfrowej_i_udostępniania_ich_osobom_trzecim.”;

ust. 4 lit. b) ppkt (i) otrzymuje brzmienie:

„(i)	konsument nie udzielił uprzedniej wyraźnej zgody na rozpoczęcie spełniania świadczenia przed zakończeniem 14-dniowego albo 30-dniowego okresu, o którym mowa w art. 9;”;

12)

w art. 16 wprowadza się następujące zmiany:

w akapicie pierwszym wprowadza się następujące zmiany:

(i)

lit. a) otrzymuje brzmienie:

„a)

umów o świadczenie usług, w ramach których usługa została w pełni wykonana, lecz, w przypadku gdy zgodnie z umową na konsumencie spoczywa obowiązek zapłaty, wyłącznie jeżeli rozpoczęto spełnianie świadczenia za uprzednią wyraźną zgodą konsumenta oraz po przyjęciu przez niego do wiadomości, że utraci on przysługujące mu prawo do odstąpienia od umowy z chwilą pełnego wykonania umowy przez przedsiębiorcę;”;

(ii)

lit. m) otrzymuje brzmienie:

„m)

umów o dostarczanie treści cyfrowych, które nie są dostarczane na nośniku materialnym, jeżeli rozpoczęto spełnianie świadczenia i zgodnie z umową na konsumencie spoczywa obowiązek zapłaty, w przypadku gdy:

(i)	konsument wyraził uprzednią wyraźną zgodę na rozpoczęcie świadczenia w czasie trwania okresu na odstąpienie od umowy;

(ii)	konsument przyjął do wiadomości, że tym samym traci on przysługujące mu prawo do odstąpienia od umowy; oraz

(iii)

przedsiębiorca dostarczył potwierdzenie zgodnie z art. 7 ust. 2 lub art. 8 ust. 7.”;

dodaje się akapity w brzmieniu:

„Państwa członkowskie mogą zastosować odstępstwo od wyjątków od prawa do odstąpienia od umowy określonych w akapicie pierwszym lit. a), b), c) i e) w przypadku umów zawieranych w kontekście nieumówionych wizyt przedsiębiorcy w domu konsumenta lub wycieczek zorganizowanych przez przedsiębiorcę, których celem lub skutkiem jest promocja lub sprzedaż produktów konsumentom, z myślą o ochronie uzasadnionych interesów konsumentów w odniesieniu do agresywnych lub wprowadzających w błąd praktyk marketingowych lub sprzedażowych. Takie przepisy muszą być proporcjonalne, niedyskryminujące i muszą być uzasadnione ochroną konsumenta.

W przypadku umów o świadczenie usług, zgodnie z którymi obowiązek zapłaty spoczywa na konsumencie, w przypadku gdy wyraźnie zażądał on od przedsiębiorcy, aby ten przyjechał do niego w celu dokonania naprawy, państwa członkowskie mogą wprowadzić przepisy przewidujące, że konsument traci prawo do odstąpienia od umowy, jeżeli usługa została już w pełni wykonana, pod warunkiem że spełnianie świadczenia rozpoczęto za uprzednią wyraźną zgodą konsumenta.”;

13)

art. 24 otrzymuje brzmienie:

whereas

(14) W dyrektywie 93/13/EWG należy zawrzeć przepisy dotyczące sankcji w celu wzmocnienia jej skutku odstraszającego.
Państwa członkowskie mogą swobodnie decydować o administracyjnej lub sądowej procedurze stosowania sankcji za naruszenia tej dyrektywy.
W szczególności organy administracyjne lub sądy krajowe mogłyby nakładać sankcje w przypadku stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunków umownych, w tym na podstawie postępowań sądowych wszczętych przez organ administracyjny.
Sankcje mogłyby być również nakładane przez organy administracyjne lub sądy krajowe, w przypadku gdy sprzedawca lub dostawca stosują warunki umowne określone w prawie krajowym wprost jako nieuczciwe we wszystkich okolicznościach, a także wtedy, gdy sprzedawca lub dostawca stosują warunki umowne, które zostały uznane za nieuczciwe w ostatecznej wiążącej decyzji.
Państwa członkowskie mogłyby zdecydować, że organy administracyjne mają również prawo do stwierdzenia nieuczciwego charakteru warunków umownych.
Organy administracyjne lub sądy krajowe mogłyby również nakładać sankcje w drodze tej samej decyzji, na mocy której stwierdza się nieuczciwy charakter warunków umownych.
Państwa członkowskie mogłyby ustanowić odpowiedni mechanizm koordynacji dotyczący podejmowanych na poziomie krajowym działań w odniesieniu do indywidualnego dochodzenia roszczeń i w odniesieniu do sankcji.

- = -

(47) Przy podejmowaniu decyzji o zakupie konsumenci w coraz większym stopniu polegają na opiniach i rekomendacjach innych konsumentów.
Zatem gdy przedsiębiorcy zapewniają dostęp do opinii konsumentów o produktach, powinni oni informować konsumentów, czy ustanowiono procesy i procedury mające zapewnić, aby publikowane opinie pochodziły od konsumentów, którzy rzeczywiście używali produktów lub je kupili.
Jeżeli ustanowiono takie procesy lub procedury, przedsiębiorcy powinni udzielać informacji na temat sposobu przeprowadzania kontroli i wyraźnie informować konsumentów o tym, jak opinie są przetwarzane, na przykład, czy zamieszcza się wszystkie opinie, zarówno pozytywne, jak i negatywne, czy opinie te są sponsorowane lub czy mają na nie wpływ stosunki umowne z przedsiębiorcą.
Ponadto należy uznać za nieuczciwą praktykę handlową wprowadzanie konsumentów w błąd poprzez twierdzenie, że opinie o produkcie zostały zamieszczone przez konsumentów, którzy rzeczywiście używali tego produktu lub go kupili, jeżeli nie podjęto uzasadnionych i proporcjonalnych kroków w celu zapewnienia, aby pochodziły one od takich konsumentów.
Kroki te mogłyby obejmować środki techniczne służące temu, by zweryfikować wiarygodność osoby zamieszczającej opinię, na przykład zwracając się do niej o informacje, które potwierdzą, że konsument rzeczywiście używał tego produktu lub go kupił.

- = -

keyboard_tab Clausole e vendite online Direttiva EU 2019/2161 PL

Clausole e vendite online Direttiva EU 2019/2161 PL