keyboard_tab Contratti di vendita di beni conformi 2019/0771 NL

(6) De Uniebepalingen die van toepassing zijn op de verkoop van goederen zijn nog steeds versnipperd, hoewel reeds regels betreffende leveringsvoorwaarden en, met betrekking tot op afstand of buiten verkoopruimten gesloten overeenkomsten, precontractuele informatieverplichtingen en het herroepingsrecht volledig werden geharmoniseerd in Richtlijn 2011/83/EU van het Europees Parlement en de Raad (3).

  Andere belangrijke elementen van overeenkomsten zoals de conformiteitscriteria, de remedies in het geval van gebrek aan conformiteit met de overeenkomst en de voornaamste wijzen voor de uitoefening van die remedies, zijn thans onderworpen aan minimumharmonisatie krachtens Richtlijn 1999/44/EG van het Europees Parlement en de Raad (4).

  De lidstaten konden verder gaan dan de Unienormen en bepalingen invoeren en handhaven die zorgen voor een nog betere consumentenbescherming.

  Daarbij hebben zij verschillende elementen in verschillende mate geregeld.

  Derhalve bestaan er vandaag aanzienlijke verschillen tussen de nationale bepalingen ter omzetting van Richtlijn 1999/44/EG, wat essentiële elementen betreft, zoals de aan- of afwezigheid van een hiërarchie van de remedies.

(7) De bestaande verschillen kunnen negatieve gevolgen hebben voor bedrijven en consumenten.

  Overeenkomstig Verordening (EG) nr. 593/2008 van het Europees Parlement en de Raad (5) moeten bedrijven die hun activiteiten richten op consumenten in andere lidstaten, rekening houden met de dwingende bepalingen van het consumentenovereenkomstenrecht van het land waar de consument zijn gewone verblijfplaats heeft.

  Aangezien die bepalingen van lidstaat tot lidstaat verschillen, kunnen bedrijven met extra kosten worden geconfronteerd.

  Bijgevolg kunnen veel bedrijven er de voorkeur aan geven alleen in eigen land handel te blijven drijven of slechts naar één of twee lidstaten uit te voeren.

  Deze keuze om de blootstelling aan kosten en risico’s in verband met grensoverschrijdende handel tot een minimum te beperken, leidt tot gemiste kansen wat betreft commerciële expansie en schaalvoordelen.

  Kmo’s worden in het bijzonder getroffen.

(10) Deze richtlijn dient enkel op de verkoop van goederen, waaronder goederen met digitale elementen, toepasselijke bepalingen te bevatten met betrekking tot de belangrijkste elementen van overeenkomsten die moeten worden geregeld om belemmeringen in verband met het overeenkomstenrecht op de interne markt op te heffen.

  Hiertoe moeten bepalingen inzake conformiteitsvereisten, remedies voor consumenten voor het geval van een gebrek aan conformiteit van de goederen met de overeenkomst en de belangrijkste wijzen voor de uitoefening van die remedies, volledig worden geharmoniseerd en moet het niveau van consumentenbescherming ten opzichte van Richtlijn 1999/44/EG worden verhoogd.

  Volledig geharmoniseerde regels inzake een aantal essentiële elementen van consumentenovereenkomstenrecht zouden het voor ondernemingen en met name voor kmo’s makkelijker maken om hun producten in andere lidstaten aan te bieden.

  De consumenten zouden een hoog niveau van consumentenbescherming en meer welvaart genieten dankzij volledig geharmoniseerde kernbepalingen.

(12) Deze richtlijn mag alleen van toepassing zijn op roerende lichamelijke zaken die goederen in de zin van deze richtlijn vormen.

  Het moet de lidstaten dan ook vrij staan te voorzien in een regeling voor overeenkomsten voor de verkoop van onroerende goederen, zoals woongebouwen, en de voornaamste onderdelen daarvan die een groot deel van die onroerende goederen vormen.

(18) Deze richtlijn mag geen afbreuk doen aan nationaal recht voor zover de betrokken aangelegenheden niet bij deze richtlijn worden geregeld, met name met betrekking tot de rechtmatigheid van de goederen, schadevergoeding en algemene aspecten van het overeenkomstenrecht, zoals de totstandkoming, de geldigheid, de nietigheid of de gevolgen van overeenkomsten.

  Hetzelfde moet gelden voor de gevolgen van de ontbinding van de overeenkomst en voor bepaalde aspecten van herstelling en vervanging die niet bij deze richtlijn worden geregeld.

  Met betrekking tot het regelen van de rechten van partijen om de nakoming van de op hen rustende verbintenissen of een deel ervan op te schorten totdat de andere partij haar verbintenissen nakomt, moet het de lidstaten vrij blijven staan om de voorwaarden en de wijzen betreffende de opschorting van de betaling van de prijs door de consument te regelen.

  Het moet de lidstaten ook vrij staan het recht van de consument te regelen inzake vergoeding voor geleden schade als gevolg van een inbreuk door de verkoper op deze richtlijn.

  Deze richtlijn mag evenmin afbreuk doen aan nationale regels die niet specifiek verband houden met consumentenovereenkomsten en die voorzien in specifieke remedies voor bepaalde soorten gebreken die niet duidelijk zichtbaar waren ten tijde van de sluiting van de koopovereenkomst, met name nationale bepalingen die kunnen voorzien in specifieke regels inzake de aansprakelijkheid van de verkoper voor verborgen gebreken.

  Deze richtlijn mag evenmin afbreuk doen aan nationale wetgeving die voorziet in remedies buiten overeenkomst voor de consument voor het geval van conformiteitsgebrek van de goederen, jegens personen in eerdere schakels van de transactieketen, zoals fabrikanten, of andere personen die voldoen aan de verbintenissen van zulke personen.

(19) Deze richtlijn mag geen afbreuk doen aan het recht van de lidstaten om consumenten toe te staan een specifieke remedie te kiezen indien binnen een korte periode na levering blijkt dat de goederen een conformiteitsgebrek vertonen, met name nationale bepalingen die voorzien in een recht van de consument om gebrekkige goederen te weigeren, om de overeenkomst als opgezegd te beschouwen of om te verzoeken om onmiddellijke vervanging, binnen een specifieke korte termijn na levering van de goederen, die niet langer mag zijn dan dertig dagen.

(20) De lidstaten dienen de vrijheid te behouden om te voorzien in een regeling van de informatieverplichtingen van de verkoper in verband met de sluiting van de overeenkomst of de plicht van de verkoper om de consument bijvoorbeeld te waarschuwen voor bepaalde eigenschappen van het goed, de geschiktheid van de door de consument gevraagde materialen of mogelijke nadelen die voortvloeien uit specifieke verzoeken van de consument, zoals een verzoek van de consument om voor de vervaardiging van een baljurk een bepaalde stof te gebruiken.

(21) Het moet de lidstaten ook vrij staan om de toepassing van de bepalingen van deze richtlijn uit te breiden tot overeenkomsten die zijn uitgesloten van het toepassingsgebied van deze richtlijn, of zulke overeenkomsten anderszins te regelen.

  Het moet de lidstaten bijvoorbeeld vrij staan de door deze richtlijn aan consumenten geboden bescherming ook uit te breiden naar natuurlijke of rechtspersonen die geen consument zijn in de zin van deze richtlijn, zoals niet-gouvernementele organisaties, start-ups of kmo’s.

(22) Onder de definitie van “consument” dienen natuurlijke personen te vallen die handelen buiten de uitoefening van hun handels-, bedrijfs-, ambachts- of beroepsactiviteit.

  Het moet de lidstaten echter ook vrij blijven staan in geval van gemengde overeenkomsten, waarbij een overeenkomst wordt gesloten voor doeleinden die deels binnen en deels buiten de handelsactiviteit van de persoon liggen en waarvan het handelsoogmerk dusdanig beperkt is om niet overheersend te zijn binnen de globale context van de overeenkomst, te bepalen of en onder welke voorwaarden die persoon ook als consument moet worden aangemerkt.

(23) Deze richtlijn moet van toepassing zijn op alle overeenkomsten waarbij de verkoper de eigendom van goederen overdraagt of zich ertoe verbindt die over te dragen aan de consument.

  Aanbieders van platformen kunnen uit hoofde van deze richtlijn als verkopers worden beschouwd indien zij handelen voor doeleinden die betrekking hebben op hun eigen bedrijf en als rechtstreekse contractpartij van de consument voor de verkoop van goederen.

  Het moet de lidstaten vrij staan om de toepassing van de bepalingen van deze richtlijn uit te breiden tot aanbieders van platformen die niet voldoen aan de vereisten om als verkoper in de zin van deze richtlijn te worden beschouwd.

(35) De conformiteit moet betrekking hebben op zowel materiële als juridische gebreken.

  Beperkingen die het gevolg zijn van de schending van rechten van derden, met name intellectuele-eigendomsrechten, zouden het gebruik van de goederen overeenkomstig de overeenkomst kunnen verhinderen of beperken.

  De lidstaten moeten er in die gevallen voor zorgen dat de consument over de in deze richtlijn uiteengezette remedies voor het conformiteitsgebrek beschikt, tenzij het nationale recht voor dergelijke gevallen voorziet in de nietigheid of de vernietigbaarheid van de overeenkomst.

(38) Deze richtlijn mag de betekenis van de term “levering” niet regelen, wat aan het nationale recht moet worden overgelaten.

  Dit geldt met name voor de vraag wat de verkoper moet doen om aan zijn verbintenis tot levering van de goederen te voldoen.

  Voorts doen verwijzingen naar het leveringstijdstip in deze richtlijn geen afbreuk aan de regels inzake de risico-overgang in Richtlijn 2011/83/EU en zoals dienovereenkomstig omgezet in de wetgeving van de lidstaten.

(41) Omwille van de rechtszekerheid voor verkopers en het vertrouwen van de consument bij grensoverschrijdende aankopen in het algemeen, is het noodzakelijk te voorzien in een periode gedurende welke de consument recht heeft op remedies voor elk conformiteitsgebrek dat bestaat op het voor de vaststelling van conformiteit relevante tijdstip.

  Aangezien een grote meerderheid van de lidstaten bij de uitvoering van Richtlijn 1999/44/EG heeft voorzien in een termijn van twee jaar en die periode in de praktijk door marktdeelnemers wordt beschouwd als een redelijke termijn, moet die periode worden gehandhaafd.

  Dezelfde periode geldt in het geval van goederen met digitale elementen.

  Indien de overeenkomst echter voorziet in een continue levering gedurende meer dan twee jaar, heeft de consument recht op remedies voor elk conformiteitsgebrek van de digitale inhoud of digitale dienst dat zich voordoet of zich manifesteert in de periode gedurende welke de digitale inhoud of digitale dienst moet worden geleverd overeenkomstig de overeenkomst.

  Om ervoor te zorgen dat de lidstaten over de flexibiliteit beschikken om het niveau van consumentenbescherming in hun nationale recht te waarborgen, moet het de lidstaten vrijstaan in langere termijnen voor aansprakelijkheid van de verkoper te voorzien dan die welke in deze richtlijn zijn vastgesteld.

(42) Ter wille van de samenhang met de bestaande nationale rechtsstelsels, moet het de lidstaten vrij staan te bepalen dat verkopers aansprakelijk zijn voor een conformiteitsgebrek dat zich manifesteert binnen een specifieke termijn, eventueel gekoppeld aan een verjaringstermijn, of dat de remedies van de consument uitsluitend onderworpen zijn aan een verjaringstermijn.

  In het eerste geval moeten de lidstaten ervoor zorgen dat de termijn voor de aansprakelijkheid van de verkoper niet wordt omzeild door een verjaringstermijn voor de remedies van de consument.

  Hoewel deze richtlijn derhalve niet het tijdstip waarop nationale verjaringstermijnen ingaan moet harmoniseren, moet wel worden gewaarborgd dat dergelijke verjaringstermijnen geen afbreuk doen aan het recht van de consumenten om hun remedies toe te passen voor een conformiteitsgebrek dat duidelijk wordt tijdens de periode waarin de verkoper aansprakelijk is voor een conformiteitsgebrek.

  In laatstgenoemd geval moeten de lidstaten uitsluitend een verjaringstermijn voor de remedies van de consument kunnen handhaven of invoeren, zonder een specifieke termijn op te geven waarbinnen het conformiteitsgebrek zich moet manifesteren om de verkoper aansprakelijk te kunnen stellen.

  Om te garanderen dat consumenten ook in zulke gevallen dezelfde bescherming genieten, moeten de lidstaten ervoor zorgen dat wanneer uitsluitend een verjaringstermijn geldt, deze de consumenten nog altijd in staat stelt remedies toe te passen voor elk conformiteitsgebrek dat duidelijk wordt gedurende ten minste de periode die krachtens deze richtlijn als aansprakelijkheidstermijn geldt.

(43) Ten aanzien van bepaalde aspecten kan voor tweedehandsgoederen een andere behandeling gerechtvaardigd zijn.

  Hoewel een aansprakelijkheids- of verjaringstermijn van twee jaar of meer doorgaans de belangen van zowel verkoper als de consument met elkaar verzoent, zou dit niet het geval kunnen zijn met betrekking tot tweedehandsgoederen.

  De lidstaten moeten derhalve de partijen de mogelijkheid kunnen geven om een kortere aansprakelijkheids- of verjaringstermijn voor die goederen overeen te komen.

  Deze kwestie regelen in een afspraak in een overeenkomst tussen de partijen verhoogt de vrijheid van overeenkomst en zorgt ervoor dat de consument op de hoogte moet zijn van zowel de aard van het goed als tweedehandsgoed als van de verkorte aansprakelijkheids- of verjaringstermijn.

  Een dergelijke contractueel overeengekomen termijn mag echter niet korter zijn dan één jaar.

(44) Deze richtlijn regelt niet onder welke voorwaarden de in deze richtlijn vastgestelde aansprakelijkheidstermijn of een verjaringstermijn kan worden opgeschort of onderbroken.

  Derhalve moeten de lidstaten, bijvoorbeeld voor het geval van herstelling, vervanging of tussen de verkoper en de consument met het oog op een minnelijke schikking gevoerde onderhandelingen, in opschorting of onderbreking van de aansprakelijkheids- of verjaringstermijn kunnen voorzien.

(45) Gedurende een periode van één jaar, of gedurende een periode van twee jaar indien de lidstaten daarvoor kiezen, moet de consument alleen aantonen dat het goed niet conform is, zonder ook te moeten bewijzen dat het conformiteitsgebrek feitelijk bestond op het voor de conformiteitsbepaling relevante tijdstip.

  Om de vordering van de consument te weerleggen moet de verkoper bewijzen dat het conformiteitsgebrek niet bestond op dat tijdstip.

  Voorts kan in sommige gevallen het vermoeden dat het conformiteitsgebrek op het voor de conformiteitsbepaling relevante tijdstip bestond, onverenigbaar zijn met de aard van de goederen of de aard van het conformiteitsgebrek.

  Dit laatste kan het geval zijn voor goederen die door hun aard slechter worden, zoals bederfelijke producten zoals bloemen, of voor eenmalig gebruik bestemde goederen.

  Een voorbeeld van dit laatste kan een conformiteitsgebrek zijn als gevolg van een daad van de consument of van een externe oorzaak die plaatsvond nadat de goederen aan de consument werden geleverd.

  In het geval van goederen met digitale elementen mag de consument, wanneer in de overeenkomst is voorzien in de continue levering van de digitale inhoud of digitale dienst, niet gehouden zijn te bewijzen dat de digitale inhoud of de digitale dienst niet conform was gedurende de respectieve periode voor de vaststelling van conformiteit.

  Om de vordering van de consument te weerleggen zou de verkoper moeten bewijzen dat de digitale inhoud of de digitale dienst gedurende die periode conform was.

(46) De lidstaten mogen bepalingen handhaven of invoeren die bepalen dat de consument, om zijn rechten te genieten, de verkoper op de hoogte moet stellen van een conformiteitsgebrek binnen een termijn van ten minste twee maanden na de datum waarop de consument dat conformiteitsgebrek heeft geconstateerd.

  De lidstaten moeten een hoger beschermingsniveau voor consument kunnen waarborgen door een dergelijke verplichting niet in te voeren.

(54) De lidstaten moeten kunnen bepalen in welke omstandigheden de rol van de schuldenaar door iemand anders kan worden vervuld, bijvoorbeeld de omstandigheden waarin de verplichting van de verkoper om een goed te herstellen op kosten van de verkoper kan worden uitgevoerd door de consument of door een derde.

(55) Om de consument te beschermen tegen het risico van lange vertragingen moet herstelling of vervanging binnen een redelijke termijn met succes worden afgerond.

  Wat moet worden beschouwd als een redelijke termijn voor het voltooien van een herstelling of een vervanging moet overeenstemmen met de kortst mogelijke termijn om de herstelling of vervanging te voltooien.

  Die termijn moet objectief worden bepaald met als criteria de aard en complexiteit van de goederen, de aard en ernst van het conformiteitsgebrek, en de inspanning die nodig is om de herstelling of vervanging te voltooien.

  Bij de tenuitvoerlegging van deze richtlijn moeten de lidstaten het begrip “redelijke termijn voor voltooiing van een herstelling of vervanging” kunnen interpreteren door te voorzien in vaste perioden die in het algemeen zouden kunnen worden beschouwd als redelijk voor herstelling of vervanging, met name met betrekking tot specifieke categorieën van producten.

(60) Deze richtlijn mag geen afbreuk doen aan het recht van de lidstaten om de andere dan de in deze richtlijn neergelegde gevolgen van de ontbinding te regelen, zoals de gevolgen van de waardedaling, de vernietiging of het verlies van de goederen.

  De lidstaten moeten ook de mogelijkheid krijgen om de wijzen voor de terugbetaling van de prijs aan de consument te regelen, zoals regels met betrekking tot de middelen voor de terugbetaling of met betrekking tot mogelijke kosten en vergoedingen als gevolg van de terugbetaling.

  Het moet lidstaten bijvoorbeeld ook vrij staan te voorzien in bepaalde termijnen voor de terugbetaling van de prijs of voor het teruggeven van de goederen.

(61) Het beginsel van de aansprakelijkheid van de verkoper voor schade is een wezenlijk onderdeel van koopovereenkomsten.

  Consumenten moeten bijgevolg het recht hebben om vergoeding voor geleden schade te eisen als gevolg van een inbreuk door de verkoper op deze richtlijn, waaronder voor schade wegens een conformiteitsgebrek.

  Die schadevergoeding moet de consument zo veel mogelijk in de positie brengen waarin hij zou hebben verkeerd indien de goederen conform zouden zijn geweest.

  Aangezien het bestaan van een dergelijk recht op schadevergoeding al is gewaarborgd in alle lidstaten, mag deze richtlijn geen afbreuk doen aan nationale voorschriften voor de aan consumenten geboden vergoeding van schade wegens een inbreuk op die regels.

  Ook moet het de lidstaten vrij blijven staan het recht van de consument op schadevergoeding te regelen voor gevallen waarin de herstelling of vervanging significante ongemakken heeft veroorzaakt of vertraging heeft opgelopen.

(62) Om de transparantie te waarborgen, moet worden voorzien in bepaalde vereisten voor commerciële garanties, naast de vereisten inzake precontractuele informatie over het bestaan en de voorwaarden van commerciële garanties als vermeld in Richtlijn 2011/83/EU.

  Om de rechtszekerheid te versterken en te voorkomen dat consumenten worden misleid, moet deze richtlijn bovendien bepalen dat wanneer de commerciële garantievoorwaarden in reclame ter zake gunstiger zijn voor de consument dan die welke in het garantiebewijs zijn opgenomen, de gunstiger voorwaarden moeten gelden.

  Tot slot dient deze richtlijn regels te bevatten over de inhoud van het garantiebewijs en de wijze waarop dat aan de consument ter beschikking wordt gesteld.

  Het garantiebewijs moet bijvoorbeeld de commerciële garantievoorwaarden bevatten en verklaren dat de commerciële garantie de wettelijke conformiteitsgarantie onverlet laat, en tevens duidelijk maken dat de commerciële garantievoorwaarden een verbintenis vormen die bovenop de wettelijke conformiteitsgarantie komt.

  Het moet de lidstaten vrij staan om regels vast te stellen inzake andere aspecten van commerciële garanties die niet onder deze richtlijn vallen, zoals de mogelijkheid om andere schuldenaren dan de garant aan de commerciële garantie te verbinden, mits deze regels consumenten niet de bescherming ontnemen die de volledig geharmoniseerde bepalingen van deze richtlijn inzake commerciële garanties hun bieden.

  De lidstaten moeten de vrijheid behouden om te vereisen dat commerciële garanties kosteloos zijn maar tevens dienen zij ervoor te zorgen dat elke verbintenis van de verkoper of de producent die valt onder de definitie van commerciële garanties zoals uiteengezet in deze richtlijn voldoet aan de geharmoniseerde voorschriften van deze richtlijn.

(63) Aangezien de verkoper jegens de consument aansprakelijk is voor elk conformiteitsgebrek van de goederen als gevolg van een handelen of nalaten van de verkoper of een derde, moet de verkoper verhaal kunnen nemen op de verantwoordelijke in voorgaande schakels van de transactieketen.

  Dergelijk verhaal moet remedies omvatten voor een conformiteitsgebrek dat het gevolg is van het verzuim van een update, met inbegrip van veiligheidsupdates, die nodig zou zijn geweest om het goed met digitale elementen conform te houden.

  Deze richtlijn mag echter geen afbreuk doen aan het beginsel van vrijheid van overeenkomst tussen de verkoper en andere partijen in de transactieketen.

  De lidstaten moeten voorzien in nadere bepalingen voor de uitoefening van dat recht, met name door te bepalen tegen wie en hoe dat verhaal kan worden genomen en of de remedies een dwingend karakter hebben.

  De vraag of de consument ook hogerop in de transactieketen rechtstreeks een vordering kan instellen tegen een persoon, wordt niet door deze richtlijn geregeld, met uitzondering van gevallen waarin een producent de consument een commerciële garantie biedt voor de goederen.

(66) Richtlijn 1999/44/EG moet worden ingetrokken.

  De datum van intrekking moet worden afgestemd op de datum van omzetting van onderhavige richtlijn.

  Om ervoor te zorgen dat de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen die de lidstaten nodig hebben om aan deze richtlijn te voldoen, uniform worden toegepast op overeenkomsten die vanaf de omzettingsdatum zijn gesloten, mag deze richtlijn niet van toepassing zijn op overeenkomsten die voor die omzettingsdatum zijn gesloten.

(69) Overeenkomstig de gezamenlijke politieke verklaring van 28 september 2011 van de lidstaten en de Commissie over toelichtende stukken (10) hebben de lidstaten zich ertoe verbonden om in gerechtvaardigde gevallen de kennisgeving van hun omzettingsmaatregelen vergezeld te doen gaan van één of meer stukken waarin het verband tussen de onderdelen van een richtlijn en de overeenkomstige delen van de nationale omzettingsinstrumenten wordt toegelicht.

  Met betrekking tot deze richtlijn acht de wetgever de toezending van dergelijke stukken gerechtvaardigd.

(70) Daar de doelstelling van deze richtlijn, namelijk bijdragen tot de goede werking van de interne markt door een consistente aanpak van overeenkomstenrechtelijke belemmeringen voor de grensoverschrijdende verkoop van goederen in de Unie, niet voldoende door de lidstaten kan worden verwezenlijkt, maar vanwege het feit dat elke lidstaat afzonderlijk niet in een positie is om de bestaande fragmentering van het rechtskader aan te pakken door ervoor te zorgen dat zijn wetgeving coherent is met die van andere lidstaten, door de voornaamste overeenkomstenrechtelijke belemmeringen via volledige harmonisatie weg te nemen, beter door de Unie kunnen worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen.

  Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze richtlijn niet verder dan nodig is om die doelstelling te verwezenlijken.