EIDAS 2014/0910 PL

W celu zapewnienia właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego i w dążeniu do osiągnięcia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa środków identyfikacji elektronicznej i usług zaufania niniejsze rozporządzenie:

a)	określa warunki uznawania przez państwa członkowskie środków identyfikacji elektronicznej osób fizycznych i prawnych, objętych notyfikowanym systemem identyfikacji elektronicznej innego państwa członkowskiego;

b)	określa przepisy dotyczące usług zaufania, w szczególności transakcji elektronicznych; oraz

c)	ustanawia ramy prawne dla podpisów elektronicznych, pieczęci elektronicznych, elektronicznych znaczników czasu, dokumentów elektronicznych, usług rejestrowanego doręczenia elektronicznego i usług certyfikacyjnych uwierzytelniania witryn internetowych.

Artykuł 6

Wzajemne uznawanie

1. Jeżeli zgodnie z prawem krajowym lub zgodnie z krajową praktyką administracyjną dostęp do usługi online świadczonej przez podmiot_sektora_publicznego w jednym państwie członkowskim wymaga identyfikacji elektronicznej przy użyciu środka identyfikacji elektronicznej oraz uwierzytelnienia, w tym pierwszym państwie członkowskim na potrzeby transgranicznego uwierzytelnienia dla tej usługi online uznaje się środek_identyfikacji_elektronicznej wydany w innym państwie członkowskim, pod warunkiem że spełnione są następujące warunki:

a)	środek_identyfikacji_elektronicznej jest wydany w ramach systemu identyfikacji elektronicznej wymienionego w wykazie publikowanym przez Komisję na podstawie art. 9;

poziom bezpieczeństwa środka identyfikacji elektronicznej odpowiada poziomowi bezpieczeństwa równemu lub wyższemu od poziomu bezpieczeństwa wymaganego przez odpowiedni podmiot_sektora_publicznego na potrzeby dostępu do tej usługi online w pierwszym państwie członkowskim, pod warunkiem że poziom bezpieczeństwa tego środka identyfikacji elektronicznej odpowiada średniemu lub wysokiemu poziomowi bezpieczeństwa;

c)	odpowiedni podmiot_sektora_publicznego korzysta ze średniego lub wysokiego poziomu bezpieczeństwa w odniesieniu do dostępu do tej usługi online.

Takiego uznania dokonuje się nie później niż 12 miesięcy po opublikowaniu przez Komisję wykazu, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. a).

2. Środek identyfikacji elektronicznej, który jest wydawany w ramach systemu identyfikacji elektronicznej wymienionego w wykazie publikowanym przez Komisję na podstawie art. 9 i który odpowiada niskiemu poziomowi bezpieczeństwa, może być uznany przez podmioty sektora publicznego na potrzeby transgranicznego uwierzytelniania dla usługi online świadczonej przez te podmioty.

Artykuł 7

Systemy identyfikacji elektronicznej kwalifikujące się do notyfikowania

System identyfikacji elektronicznej kwalifikuje się do notyfikowania na podstawie art. 9 ust. 1, jeżeli spełnione zostaną wszystkie następujące warunki:

środki identyfikacji elektronicznej w ramach systemu identyfikacji elektronicznej są wydawane:

(i)	przez notyfikujące państwo członkowskie;

(ii)	na mocy upoważnienia od notyfikującego państwa członkowskiego; lub

(iii)

niezależnie od notyfikującego państwa członkowskiego i są uznawane przez to państwo członkowskie;

b)	środki identyfikacji elektronicznej w ramach systemu identyfikacji elektronicznej mogą być używane w celu uzyskania dostępu do co najmniej jednej usługi świadczonej przez podmiot_sektora_publicznego, wymagającej identyfikacji elektronicznej w notyfikującym państwie członkowskim;

c)	system_identyfikacji_elektronicznej i środki identyfikacji elektronicznej wydane w jego ramach spełniają wymogi co najmniej jednego z poziomów bezpieczeństwa określonych w akcie wykonawczym, o którym mowa w art. 8 ust. 3;

notyfikujące państwo członkowskie zapewnia, aby dane_identyfikujące_osobę unikalnie reprezentujące daną osobę przyporządkowane były – zgodnie z technicznymi specyfikacjami, standardami i procedurami dotyczącymi odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa określonego w akcie wykonawczym, o którym mowa w art. 8 ust. 3 – osobie fizycznej lub prawnej, o której mowa w art. 3 pkt 1, w momencie wydania środka identyfikacji elektronicznej w ramach tego systemu;

strona wydająca środek_identyfikacji_elektronicznej w ramach tego systemu zapewnia, aby środek_identyfikacji_elektronicznej był przyporządkowany osobie, o której mowa w lit. d) niniejszego artykułu, zgodnie z technicznymi specyfikacjami, standardami i procedurami dotyczącymi odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa określonego w akcie wykonawczym, o którym mowa w art. 8 ust. 3;

notyfikujące państwo członkowskie zapewnia dostępność uwierzytelniania online, tak aby każda strona_ufająca mająca siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego mogła potwierdzić dane_identyfikujące_osobę otrzymane w postaci elektronicznej.

W odniesieniu do stron ufających innych niż podmioty sektora publicznego notyfikujące państwo członkowskie może określić warunki dostępu do tego uwierzytelnienia. Transgraniczne uwierzytelnienie jest świadczone bezpłatnie, gdy jest ono dokonywane w powiązaniu z usługą online świadczoną przez podmiot_sektora_publicznego.

Państwa członkowskie nie nakładają żadnych specjalnych niewspółmiernych wymogów technicznych na strony ufające, które zamierzają dokonać takiego uwierzytelnienia, w przypadku gdyby takie wymogi miały uniemożliwić lub znacznie utrudnić interoperacyjność notyfikowanych systemów identyfikacji elektronicznej;

co najmniej sześć miesięcy przed notyfikacją na podstawie art. 9 ust. 1 notyfikujące państwo członkowskie przekazuje innym państwom członkowskim do celów wykonania obowiązku na mocy art. 12 ust. 5 opis tego systemu zgodnie z warunkami proceduralnymi ustanowionymi w aktach wykonawczych, o których mowa w art. 12 ust. 7;

h)	system_identyfikacji_elektronicznej spełnia wymogi określone w akcie wykonawczym, o którym mowa w art. 12 ust. 8.

Artykuł 8

Poziomy bezpieczeństwa systemów identyfikacji elektronicznej

1. System identyfikacji elektronicznej notyfikowany na podstawie art. 9 ust. 1 określa niski, średni lub wysoki poziom bezpieczeństwa w odniesieniu do środka identyfikacji elektronicznej wydanego w ramach tego systemu.

2. Niski, średni i wysoki poziom bezpieczeństwa oznaczają spełnienie, odpowiednio, następujących kryteriów:

niski poziom bezpieczeństwa odnosi się w kontekście systemu identyfikacji elektronicznej do środka identyfikacji elektronicznej, który zapewnia ograniczony stopień zaufania względem podawanej lub zgłaszanej tożsamości danej osoby i jest charakteryzowany w odniesieniu do technicznych specyfikacji, standardów i procedur powiązanych z nim, w tym zabezpieczeń technicznych, których celem jest obniżenie ryzyka podszycia się lub modyfikacji tożsamości;

średni poziom bezpieczeństwa odnosi się w kontekście systemu identyfikacji elektronicznej do środka identyfikacji elektronicznej, który zapewnia średni stopień zaufania względem podawanej lub zgłaszanej tożsamości danej osoby i jest charakteryzowany w odniesieniu do technicznych specyfikacji, standardów i procedur powiązanych z nim, w tym zabezpieczeń technicznych, których celem jest znaczne obniżenie ryzyka podszycia się lub modyfikacji tożsamości;

wysoki poziom bezpieczeństwa odnosi się w kontekście systemu identyfikacji elektronicznej do środka identyfikacji elektronicznej, który zapewnia wyższy stopień zaufania względem podawanej lub zgłaszanej tożsamości danej osoby niż środek_identyfikacji_elektronicznej o średnim poziomie pewności i jest charakteryzowany w odniesieniu do technicznych specyfikacji, standardów i procedur powiązanych z nim, w tym zabezpieczeń technicznych, których celem jest zapobieganie podszyciu się lub modyfikacji tożsamości.

3. Do dnia 18 września 2015 r., przy uwzględnieniu odpowiednich standardów międzynarodowych i z zastrzeżeniem ust. 2, Komisja określi w drodze aktów wykonawczych minimalne techniczne specyfikacje, standardy i procedury, w odniesieniu do których określone zostaną niski, średni i wysoki poziom bezpieczeństwa dla środka identyfikacji elektronicznej do celów ust. 1.

Te minimalne techniczne specyfikacje, standardy i procedury są określane przez odniesienie do wiarygodności i jakości następujących elementów:

a)	procedury wykazującej i weryfikującej tożsamość osób fizycznych lub prawnych wnioskujących o wydanie środka identyfikacji elektronicznej;

b)	procedury wydawania wnioskowanego środka identyfikacji elektronicznej;

c)	mechanizmu uwierzytelniania, w którym osoba fizyczna lub prawna używa środka identyfikacji elektronicznej do potwierdzenia swojej tożsamości wobec strony ufającej;

d)	jednostki wydającej środek_identyfikacji_elektronicznej;

e)	każdego innego organu zaangażowanego w ramach wniosku o wydanie środka identyfikacji elektronicznej; oraz

f)	specyfikacji technicznych i specyfikacji bezpieczeństwa wydanego środka identyfikacji elektronicznej.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

Artykuł 9

Notyfikacja

1. Notyfikujące państwo członkowskie notyfikuje Komisji następujące informacje i, bez zbędnej zwłoki, wszelkie późniejsze w nich zmiany:

a)	opis systemu identyfikacji elektronicznej, w tym jego poziomy bezpieczeństwa oraz wydawcę lub wydawców środków identyfikacji elektronicznej w ramach tego systemu;

mający zastosowanie system nadzoru i informacje na temat systemu odpowiedzialności w odniesieniu do następujących stron:

(i)	strony wydającej środki identyfikacji elektronicznej; oraz

(ii)	strony przeprowadzającej procedurę uwierzytelniania;

c)	organ lub organy odpowiedzialne za system_identyfikacji_elektronicznej;

d)	informacje na temat jednostki lub jednostek, które zarządzają rejestracją unikalnych danych identyfikujących osobę;

e)	opis sposobu spełnienia wymogów określonych w aktach wykonawczych, o których mowa w art. 12 ust. 8;

f)	opis uwierzytelnienia, o którym mowa w art. 7 lit. f);

g)	ustalenia dotyczące zawieszania lub unieważniania notyfikowanego systemu identyfikacji elektronicznej lub uwierzytelnienia lub też ich skompromitowanych części.

2. Rok od daty rozpoczęcia stosowania aktów wykonawczych, o których mowa w art. 8 ust. 3 i art. 12 ust. 8, Komisja opublikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wykaz systemów identyfikacji elektronicznej, które zostały notyfikowane na mocy ust. 1 niniejszego artykułu, oraz podstawowe informacje na ich temat.

3. Jeżeli Komisja otrzyma notyfikację po upływie okresu, o którym mowa w ust. 2, publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zmiany w wykazie, o którym mowa w ust. 2, w terminie dwóch miesięcy od daty otrzymania tej notyfikacji.

4. Państwo członkowskie może przekazać Komisji wniosek o usunięcie z wykazu, o którym mowa w ust. 2, systemu identyfikacji elektronicznej notyfikowanego przez to państwo członkowskie. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odpowiednie zmiany w wykazie w terminie jednego miesiąca od daty otrzymania wniosku państwa członkowskiego.

5. Komisja może w drodze aktów wykonawczych określić okoliczności, formaty i procedury dotyczące notyfikacji określonej w ust. 1. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

Artykuł 10

Naruszenie bezpieczeństwa

1. W przypadku gdy nastąpi naruszenie lub częściowa kompromitacja systemu identyfikacji elektronicznej notyfikowanego na podstawie art. 9 ust. 1, albo uwierzytelnienia, o którym mowa w art. 7 lit. f), mające wpływ na wiarygodność transgranicznego uwierzytelnienia tego systemu, notyfikujące państwo członkowskie bezzwłocznie zawiesza lub unieważnia to transgraniczne uwierzytelnianie lub dane skompromitowane części oraz powiadamia o tym pozostałe państwa członkowskie i Komisję.

2. W przypadku gdy naruszenie lub kompromitacja, o których mowa w ust. 1, zostanie wyeliminowane, notyfikujące państwo członkowskie przywraca transgraniczne uwierzytelnianie i bez zbędnej zwłoki powiadamia o tym pozostałe państwa członkowskie i Komisję.

3. Jeżeli naruszenie lub kompromitacja, o których mowa w ust. 1, nie zostanie wyeliminowane w ciągu trzech miesięcy od zawieszenia lub unieważnienia, notyfikujące państwo członkowskie powiadamia pozostałe państwa członkowskie i Komisję o wycofaniu systemu identyfikacji elektronicznej.

Komisja bez zbędnej zwłoki publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odpowiednie zmiany w wykazie, o którym mowa w art. 9 ust. 2.

Artykuł 12

Współpraca i interoperacyjność

1. Krajowe systemy identyfikacji elektronicznej notyfikowane na podstawie art. 9 ust. 1 muszą być interoperacyjne.

2. Do celów ust. 1 ustanowia się ramy interoperacyjności.

3. Ramy interoperacyjności spełniają następujące kryteria:

a)	są neutralne pod względem technologicznym i nie dyskryminują żadnych konkretnych krajowych rozwiązań technicznych w zakresie identyfikacji elektronicznej w danym państwie członkowskim;

b)	są zgodne, w miarę możliwości, z europejskimi i międzynarodowymi standardami;

c)	ułatwiają wdrożenie zasady uwzględniania ochrony prywatności już w fazie projektowania; oraz

d)	zapewniają, aby dane osobowe były przetwarzane zgodnie z dyrektywą 95/46/WE.

4. Ramy interoperacyjności zawierają:

a)	odniesienie do minimalnych wymogów technicznych powiązanych z poziomami bezpieczeństwa określonych w art. 8;

b)	przyporządkowanie krajowych poziomów bezpieczeństwa notyfikowanych systemów identyfikacji elektronicznej względem poziomów bezpieczeństwa na mocy art. 8;

c)	odniesienie do minimalnych wymogów technicznych dotyczących interoperacyjności;

d)	odniesienie do minimalnego zbioru danych identyfikujących osobę unikalnie reprezentujących osobę fizyczną lub prawną, dostępnego w ramach systemów identyfikacji elektronicznej;

e)	regulamin wewnętrzny;

f)	ustalenia dotyczące rozstrzygania sporów; oraz

g)	wspólne operacyjne standardy bezpieczeństwa.

5. Państwa członkowskie współpracują ze sobą, mając na uwadze następujące kwestie:

a)	interoperacyjność systemów identyfikacji elektronicznej notyfikowanych na podstawie art. 9 ust. 1 i systemów identyfikacji elektronicznej, które państwa członkowskie zamierzają notyfikować; oraz

b)	bezpieczeństwo systemów identyfikacji elektronicznej.

6. Współpraca między państwami członkowskimi obejmuje:

a)	wymianę informacji, doświadczeń i dobrych praktyk w zakresie systemów identyfikacji elektronicznej, a w szczególności wymogów technicznych związanych z interoperacyjnością i poziomami bezpieczeństwa;

b)	wymianę informacji, doświadczeń i dobrych praktyk w zakresie pracy z poziomami bezpieczeństwa systemów identyfikacji elektronicznej określonych w art. 8;

c)	wzajemną ocenę systemów identyfikacji elektronicznej objętych niniejszym rozporządzeniem; oraz

d)	analizę istotnych zmian w sytuacji w sektorze identyfikacji elektronicznej.

7. Do dnia 18 marca 2015 r. Komisja ustanowi w drodze aktów wykonawczych niezbędne proceduralne warunki ułatwiania współpracy między państwami członkowskimi, o której mowa w ust. 5 i 6, w celu zapewnienia wysokiego poziomu zaufania i bezpieczeństwa, stosownie do poziomu ryzyka.

8. Do dnia 18 września 2015 r., do celów określenia jednolitych warunków realizacji wymogu, o którym mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem kryteriów określonych w ust. 3 i z uwzględnieniem wyników współpracy między państwami członkowskimi, Komisja przyjmie akty wykonawcze dotyczące ram interoperacyjności określonych w ust. 4.

9. Akty wykonawcze, o których mowa w ust. 7 i 8 niniejszego artykułu, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

ROZDZIAŁ III

USŁUGI ZAUFANIA

SEKCJA 1

Przepisy ogólne

Artykuł 17

Organ nadzoru

1. Państwa członkowskie wyznaczają organ nadzoru z siedzibą na swoim terytorium lub, za obopólnym porozumieniem z innym państwem członkowskim, organ nadzoru z siedzibą w tym innym państwie członkowskim. Organ ten jest odpowiedzialny za zadania nadzoru w wyznaczającym państwie członkowskim.

Organom nadzoru przyznaje się uprawnienia i odpowiednie zasoby niezbędne do wykonywania ich zadań.

2. Państwa członkowskie notyfikują Komisji nazwy i adresy wyznaczonych przez siebie organów nadzoru.

3. Organ nadzoru odgrywa następującą rolę:

sprawuje nadzór nad kwalifikowanymi dostawcami usług zaufania mającymi siedzibę na terytorium wyznaczającego państwa członkowskiego w celu zapewnienia – za pomocą działań nadzorczych ex ante i ex post – aby kwalifikowani dostawcy usług zaufania i świadczone przez nich kwalifikowane usługi zaufania spełniały wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu;

podejmuje, w razie konieczności, działania w odniesieniu do niekwalifikowanych dostawców usług zaufania mających siedzibę na terytorium wyznaczającego państwa członkowskiego – za pomocą działań nadzorczych ex post – gdy dowiaduje się, że niekwalifikowani dostawcy usług zaufania lub świadczone przez nich usługi zaufania rzekomo nie spełniają wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu.

4. Do celów ust. 3 i z zastrzeżeniem ograniczeń w nim określonych, zadania organu nadzoru obejmują w szczególności:

a)	współpracę z innymi organami nadzoru i udzielanie im pomocy zgodnie z art. 18;

b)	analizowanie raportów z oceny zgodności, o których mowa w art. 20 ust. 1 i art. 21 ust. 1;

c)	informowanie innych organów nadzoru i społeczeństwa o naruszeniach bezpieczeństwa lub utracie integralności zgodnie z art. 19 ust. 2;

d)	składanie sprawozdań Komisji na temat jego głównych działań zgodnie z ust. 6 niniejszego artykułu;

e)	przeprowadzanie audytów lub zwracanie się do jednostki oceniającej zgodność o przeprowadzenie oceny zgodności kwalifikowanych dostawców usług zaufania zgodnie z art. 20 ust. 2;

f)	współpracę z organami ochrony danych, w szczególności przez informowanie ich, bez zbędnej zwłoki, o wynikach audytów kwalifikowanych dostawców usług zaufania, w przypadku gdy, jak się wydaje, doszło do naruszenia przepisów dotyczących ochrony danych osobowych;

g)	przyznawanie dostawcom usług zaufania i świadczonym przez nich usługom statusu kwalifikowanego dostawcy usług zaufania i kwalifikowanych usług, a także odebranie tego statusu zgodnie z art. 20 i 21;

h)	informowanie organu odpowiedzialnego za krajową zaufaną listę, o której mowa w art. 22 ust. 3, o swoich decyzjach o przyznaniu lub odebranie statusu kwalifikowanego, chyba że ten organ jest również organem nadzoru;

i)	weryfikacja istnienia i prawidłowego stosowania przepisów dotyczących planów zakończenia działalności, w przypadkach gdy kwalifikowany dostawca_usług_zaufania zaprzestaje swojej działalności, w tym tego, w jaki sposób zapewnia się dalszą dostępność informacji zgodnie z art. 24 ust. 2 lit. h);

j)	wymaganie, aby dostawcy usług zaufania eliminowali wszelkie przypadki niespełnienia wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu.

5. Państwa członkowskie mogą wymagać, by organ nadzoru utworzył, utrzymywał i aktualizował infrastrukturę zaufania zgodnie z warunkami określonymi w prawie krajowym.

6. Do dnia 31 marca każdego roku każdy organ nadzoru przekazuje Komisji sprawozdanie z jego głównych działań w poprzednim roku kalendarzowym wraz z zestawieniem notyfikacji dotyczących naruszeń otrzymanych od dostawców usług zaufania zgodnie z art. 19 ust. 2.

7. Komisja udostępnia państwom członkowskim roczne sprawozdanie, o którym mowa w ust. 6.

8. Komisja może w drodze aktów wykonawczych określić formaty i procedury dotyczące sprawozdania, o którym mowa w ust. 6. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

Artykuł 19

Wymogi w zakresie bezpieczeństwa mające zastosowanie do dostawców usług zaufania

1. Kwalifikowani i niekwalifikowani dostawcy usług zaufania przyjmują odpowiednie środki techniczne i organizacyjne w celu zarządzania ryzykiem, na jakie narażone jest bezpieczeństwo świadczonych przez nich usług zaufania. Przy uwzględnieniu najnowszych osiągnięć w dziedzinie technologii środki te zapewniają poziom bezpieczeństwa współmierny ze stopniem ryzyka. W szczególności należy podjąć środki zapobiegające incydentom związanym z bezpieczeństwem lub minimalizujące ich wpływ oraz należy informować zainteresowane strony o negatywnych skutkach wszelkich takich incydentów.

2. Kwalifikowani i niekwalifikowani dostawcy usług zaufania, bez zbędnej zwłoki, a w każdym razie nie później niż 24 godziny od otrzymania informacji o wystąpieniu zdarzenia, zawiadamiają organ nadzoru i, w stosownych przypadkach, inne właściwe podmioty, takie jak właściwy krajowy organ ds. bezpieczeństwa informacji lub organ ochrony danych, o wszelkich przypadkach naruszenia bezpieczeństwa lub utraty integralności, które mają znaczący wpływ na świadczoną usługę zaufania lub przetwarzane w jej ramach dane osobowe..

W przypadku gdy prawdopodobne jest, że naruszenie bezpieczeństwa lub utrata integralności niekorzystnie wpłyną na osobę fizyczną lub prawną, na rzecz której świadczona była usługa_zaufania, dostawca_usług_zaufania bez zbędnej zwłoki zawiadamia także tę osobę fizyczną lub prawną o tym naruszeniu bezpieczeństwa lub utracie integralności.

W stosownych przypadkach, w szczególności jeżeli naruszenie bezpieczeństwa lub utrata integralności dotyczą dwóch lub większej liczby państw członkowskich, zawiadomiony organ nadzoru powiadamia organy nadzoru w pozostałych zainteresowanych państwach członkowskich oraz ENISA.

Zawiadomiony organ nadzoru podaje zaistniałe fakty do wiadomości publicznej lub nakłada taki obowiązek na dostawcę usług zaufania, w przypadku gdy uzna, że ujawnienie naruszenia bezpieczeństwa lub utraty integralności leży w interesie publicznym.

3. Raz do roku organ nadzoru przekazuje ENISA zestawienie zawiadomień o naruszeniach bezpieczeństwa lub utraty integralności otrzymanych od dostawców usług zaufania.

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych:

a)	określić bardziej szczegółowo środki, o których mowa w ust. 1; oraz

b)	określić formaty i procedury, w tym również terminy, mające zastosowanie na użytek ust. 2.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

SEKCJA 3

Kwalifikowane usługi zaufania

Artykuł 24

Wymogi dla kwalifikowanych dostawców usług zaufania

1. Wydając kwalifikowany certyfikat dla usługi zaufania, kwalifikowany dostawca_usług_zaufania weryfikuje, za pomocą odpowiednich środków i zgodnie z prawem krajowym, tożsamość i, w stosownym przypadku, wszelkie specjalne atrybuty osoby fizycznej lub prawnej, której wydaje kwalifikowany certyfikat.

Informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, są weryfikowane przez kwalifikowanego dostawcę usług zaufania albo bezpośrednio, albo polegając na stronie trzeciej zgodnie z prawem krajowym:

a)	przez fizyczną obecność osoby fizycznej lub upoważnionego przedstawiciela osoby prawnej; lub

zdalnie, przy użyciu środka identyfikacji elektronicznej, w przypadku którego przed wydaniem kwalifikowanego certyfikatu zapewniono fizyczną obecność osoby fizycznej lub upoważnionego przedstawiciela osoby prawnej i który spełnia wymogi określone w art. 8 w odniesieniu do średniego lub wysokiego poziomu bezpieczeństwa; lub

c)	za pomocą certyfikatu kwalifikowanego podpisu elektronicznego lub kwalifikowanej pieczęci elektronicznej wydanych zgodnie z lit. a) lub b); lub

d)	przy użyciu innych metod identyfikacji uznanych na szczeblu krajowym, które zapewniają pewność równoważną, pod względem wiarygodoności, fizycznej obecności. Równoważna pewność musi być potwierdzona przez jednostkę oceniającą zgodność.

2. Dostawca kwalifikowanych usług zaufania świadczący kwalifikowane usługi zaufania:

a)	informuje organ nadzoru o wszelkich zmianach w świadczeniu kwalifikowanych usług zaufania oraz o zamiarze zaprzestania swej działalności;

zatrudnia pracowników i, w stosownym przypadku, podwykonawców, którzy posiadają niezbędną wiedzę fachową, wiarygodność, doświadczenie i kwalifikacje i którzy przeszli odpowiednie szkolenia na temat przepisów dotyczących bezpieczeństwa i ochrony danych osobowych oraz którzy stosują procedury administracyjne i zarządcze odpowiadające europejskim lub międzynarodowym standardom;

c)	w odniesieniu do ryzyka związanego z odpowiedzialnością za szkody zgodnie z art. 13 utrzymuje dostateczne zasoby finansowe lub dysponuje stosownym ubezpieczeniem od odpowiedzialności zgodnie z prawem krajowym;

d)	przed wejściem w stosunek umowny informuje, w jasny i szczegółowy sposób, wszystkie osoby pragnące skorzystać z kwalifikowanej usługi zaufania o dokładnych warunkach korzystania z tej usługi, w tym o wszelkich ograniczeniach korzystania z niej;

e)	używa wiarygodnych systemów i produktów, które są chronione przed modyfikacją i zapewniają techniczne bezpieczeństwo i wiarygodność procesów przez niego obsługiwanych;

używa wiarygodnych systemów do przechowywania przekazanych mu danych w sprawdzalnej postaci, tak aby:

(i)	dane były publicznie dostępne do wyszukiwania dopiero po uzyskaniu zgody osoby, do której dane się odnoszą;

(ii)	tylko upoważnione osoby mogły wprowadzać dane i zmiany w przechowywanych danych;

(iii)

można było sprawdzać autentyczność danych;

g)	podejmuje odpowiednie środki zapobiegające fałszowaniu i kradzieży danych;

rejestruje i udostępnia przez odpowiedni okres, w tym po zaprzestaniu działalności przez kwalifikowanego dostawcę usług zaufania, wszelkie odpowiednie informacje dotyczące danych wydanych i otrzymanych przez kwalifikowanego dostawcę usług zaufania, w szczególności do celów przedstawienia dowodów w postępowaniach sądowych i do celów zapewnienia ciągłości usług. Rejestracja może odbywać się drogą elektroniczną;

i)	ma aktualny plan zakończenia działalności, aby zapewnić ciągłość usług zgodnie z przepisami zweryfikowanymi przez organ nadzoru na mocy art. 17 ust. 4 lit. i);

j)	zapewnia zgodne z prawem przetwarzanie danych osobowych zgodnie z dyrektywą 95/46/WE;

k)	w przypadku kwalifikowanych dostawców usług zaufania wydających kwalifikowane certyfikaty – tworzy i aktualizuje bazę danych dotyczącą certyfikatów.

3. Jeżeli kwalifikowany dostawca_usług_zaufania wydający kwalifikowane certyfikaty postanowi unieważnić certyfikat, rejestruje on takie unieważnienie w swojej bazie danych dotyczącej certyfikatów i publikuje informację o statusie unieważnienia certyfikatu w odpowiednim czasie, ale w każdym razie w ciągu 24 godzin po otrzymaniu wniosku. Unieważnienie staje się skuteczne natychmiast po jego opublikowaniu.

4. W odniesieniu do ust. 3 kwalifikowani dostawcy usług zaufania wydający kwalifikowane certyfikaty dostarczają każdej stronie ufającej informacje o statusie ważności lub unieważnienia wydanych przez siebie kwalifikowanych certyfikatów. Informacje te są dostępne co najmniej na poziomie certyfikatu w automatyczny sposób, który jest wiarygodny, nieodpłatny i wydajny, w każdym momencie, także po upływie okresu ważności certyfikatu.

5. Komisja może w drodze aktów wykonawczych podać numery referencyjne norm dotyczących wiarygodnych systemów i produktów, które spełniają wymogi określone w ust. 2 lit. e) i f) niniejszego artykułu. W przypadku gdy wiarygodne systemy i produkty spełniają te standardy, domniemywa się zgodność z wymogami określonymi w niniejszym artykule. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

SEKCJA 4

Podpisy elektroniczne

Artykuł 27

Podpisy elektroniczne w usługach publicznych

1. Jeżeli państwo członkowskie wymaga zaawansowanego podpisu elektronicznego do korzystania z usługi online oferowanej przez podmiot_sektora_publicznego lub w jego imieniu, to państwo członkowskie uznaje zaawansowane podpisy elektroniczne, zaawansowane podpisy elektroniczne oparte na kwalifikowanym certyfikacie podpisów elektronicznych oraz kwalifikowane podpisy elektroniczne co najmniej w formatach lub wykorzystujące metody określone w aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 5.

2. Jeżeli państwo członkowskie wymaga zaawansowanego podpisu elektronicznego opartego na kwalifikowanym certyfikacie do skorzystania z usługi online oferowanej przez podmiot_sektora_publicznego lub w jego imieniu, to państwo członkowskie uznaje zaawansowane podpisy elektroniczne oparte na kwalifikowanym certyfikacie i kwalifikowane podpisy elektroniczne co najmniej w formatach lub wykorzystujące metody określone w aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 5.

3. W przypadku transgranicznego użycia w usłudze online oferowanej przez podmiot_sektora_publicznego państwa członkowskie nie wymagają podpisu elektronicznego o wyższym poziomie bezpieczeństwa niż kwalifikowany podpis_elektroniczny.

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych podać numery referencyjne norm dotyczących zaawansowanych podpisów elektronicznych. W przypadku gdy zaawansowany podpis_elektroniczny spełnia te normy, domniemywa się zgodność z wymogami dotyczącymi zaawansowanych podpisów elektronicznych, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu i w art. 26. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

5. Do dnia 18 września 2015 r. i przy uwzględnieniu istniejących praktyk, standardów i unijnych aktów prawnych Komisja określa w drodze aktów wykonawczych formaty referencyjne zaawansowanych podpisów elektronicznych lub metody referencyjne, w przypadku gdy używane są formaty alternatywne. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

Artykuł 30

Certyfikacja kwalifikowanych urządzeń do składania podpisu elektronicznego

1. Zgodność kwalifikowanych urządzeń do składania podpisu elektronicznego z wymogami określonymi w załączniku II jest certyfikowana przez odpowiednie publiczne lub prywatne podmioty wyznaczone przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie zgłaszają Komisji nazwy i adresy podmiotów publicznych lub prywatnych, o których mowa w ust. 1. Komisja udostępnia te informacje państwom członkowskim.

3. Certyfikacja, o której mowa w ust. 1, opiera się na następujących elementach:

a)	procedurze oceny bezpieczeństwa, przeprowadzanej zgodnie z jedną z norm dotyczących oceny bezpieczeństwa produktów informatycznych uwzględnionych na liście sporządzonej zgodnie z akapitem drugim; lub

procedurze innej niż procedura, o której mowa w lit. a), pod warunkiem że w procedurze tej stosuje się porównywalne poziomy bezpieczeństwa i podmiot publiczny lub prywatny, o którym mowa w ust. 1, zgłosi tę procedurę Komisji. Procedura ta może zostać zastosowana wyłącznie w razie braku norm, o których mowa w lit. a), lub gdy procedura oceny bezpieczeństwa, o której mowa w lit. a), wciąż trwa.

Komisja sporządza w drodze aktów wykonawczych listę norm dotyczących oceny bezpieczeństwa produktów informatycznych, o których mowa w lit. a). Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 48 ust. 2

4. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych, zgodnie z art. 47, dotyczących ustanowienia specjalnych kryteriów, które muszą spełniać wyznaczone podmioty, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 37

Pieczęcie elektroniczne w usługach publicznych

1. Jeżeli państwo członkowskie wymaga zaawansowanej pieczęci elektronicznej do skorzystania z usługi online oferowanej przez podmiot_sektora_publicznego lub w jego imieniu, to państwo członkowskie uznaje zaawansowane pieczęcie elektroniczne, zaawansowane pieczęcie elektroniczne oparte na kwalifikowanym certyfikacie pieczęci elektronicznych i kwalifikowane pieczęcie elektroniczne co najmniej w formatach lub wykorzystujące metody określone w aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 5.

2. Jeżeli państwo członkowskie wymaga zaawansowanej pieczęci elektronicznej opartej na kwalifikowanym certyfikacie do skorzystania z usługi online oferowanej przez podmiot_sektora_publicznego lub w jego imieniu, to państwo członkowskie uznaje zaawansowane pieczęcie elektroniczne oparte na kwalifikowanym certyfikacie i kwalifikowane pieczęcie elektroniczne co najmniej w formatach lub wykorzystujące metody określone w aktach wykonawczych, o których mowa w ust. 5.

3. W przypadku transgranicznego użycia w usłudze online oferowanej przez podmiot_sektora_publicznego państwa członkowskie nie wymagają pieczęci elektronicznej o wyższym poziomie bezpieczeństwa niż kwalifikowana pieczęć_elektroniczna.

4. Komisja może w drodze aktów wykonawczych podać numery referencyjne norm dotyczących zaawansowanych pieczęci elektronicznych. W przypadku gdy zaawansowana pieczęć_elektroniczna spełnia te normy, domniemywa się zgodność z wymogami dotyczącymi zaawansowanych pieczęci elektronicznych, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu i w art. 36. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

5. Do dnia 18 września 2015 r. i przy uwzględnieniu istniejących praktyk, standardów i aktów prawnych Unii Komisja określa w drodze aktów wykonawczych formaty referencyjne zaawansowanych pieczęci elektronicznych lub metody referencyjne, w przypadku gdy używane są formaty alternatywne. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 48 ust. 2.

whereas

(7) Parlament Europejski w rezolucji z dnia 21 września 2010 r.
dotyczącej ostatecznego utworzenia wewnętrznego rynku handlu elektronicznego (4) podkreślił znaczenie bezpieczeństwa usług elektronicznych, zwłaszcza podpisów elektronicznych, i potrzebę stworzenia infrastruktury klucza publicznego na poziomie ogólnoeuropejskim, a także wezwał Komisję do stworzenia bramki europejskich urzędów walidacyjnych w celu zapewnienia transgranicznej interoperacyjności podpisów elektronicznych i podniesienia bezpieczeństwa transakcji przeprowadzanych przy użyciu internetu.

- = -

(11) Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane w pełnej zgodności z zasadami dotyczącymi ochrony danych osobowych przewidzianymi w dyrektywie 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (7).
W tym względzie, jeżeli chodzi o zasadę wzajemnego uznawania ustanowioną w niniejszym rozporządzeniu, uwierzytelnianie dla usługi online powinno dotyczyć przetwarzania tylko tych danych identyfikacyjnych, które są adekwatne, właściwe i nie wykraczają poza cele przyznania dostępu do tej usługi online.
Ponadto dostawcy usług zaufania i organy nadzoru powinny przestrzegać wymogów na mocy dyrektywy 95/46/WE dotyczących poufności i bezpieczeństwa przetwarzania.

- = -

(15) Obowiązek uznawania środka identyfikacji elektronicznej powinien odnosić się wyłącznie do tych środków, których poziom bezpieczeństwa tożsamości jest równy poziomowi wymaganemu w odniesieniu do danej usługi online lub wyższy od tego poziomu.
Ponadto obowiązek ten powinien mieć zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy dany podmiot_sektora_publicznego używa „średniego” lub „wysokiego” poziomu bezpieczeństwa w odniesieniu do dostępu do tej usługi online.
Państwa członkowskie powinny mieć nadal swobodę, zgodnie z prawem unijnym, w zakresie uznawania środków identyfikacji elektronicznej charakteryzujących się niższymi poziomami bezpieczeństwa.

- = -

(16) Poziomy bezpieczeństwa powinny oznaczać stopień, w jakim można mieć zaufanie do środka identyfikacji elektronicznej przy ustalaniu tożsamości danej osoby, dając tym samym pewność, że osoba podająca daną tożsamość jest faktycznie osobą, której przypisano tę tożsamość.
Poziom bezpieczeństwa zależy od stopnia zaufania, jaki ten środek_identyfikacji_elektronicznej zapewnia co do podawanej lub zgłaszanej tożsamości danej osoby, przy uwzględnieniu procesów (na przykład potwierdzanie i weryfikacja tożsamości oraz uwierzytelnianie), działań zarządczych (na przykład jednostka wydająca środek_identyfikacji_elektronicznej i procedura wydawania takiego środka) oraz stosowanych zabezpieczeń technicznych.
W wyniku wielkoskalowych projektów pilotażowych finansowanych na szczeblu unijnym, standaryzacji i działań międzynarodowych istnieją różne techniczne definicje i opisy poziomów bezpieczeństwa.
W szczególności wielkoskalowy projekt pilotażowy STORK i ISO 29115 odnoszą się między innymi do poziomów 2, 3 i 4, które powinny być szczególnie brane pod uwagę przy ustalaniu minimalnych technicznych wymogów, standardów i procedur dotyczących niskiego, średniego i wysokiego poziomu bezpieczeństwa w rozumieniu niniejszego rozporządzenia, przy zapewnieniu spójnego stosowania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do wysokiego poziomu bezpieczeństwa związanego z potwierdzeniem tożsamości do celów wydania kwalifikowanych certyfikatów.
Ustanowione wymogi powinny być neutralne pod względem technologicznym.
Spełnienie niezbędnych wymogów bezpieczeństwa powinno być możliwe za pomocą różnych technologii.

- = -

(19) Bezpieczeństwo systemów identyfikacji elektronicznej ma kluczowe znaczenie dla wiarygodnego transgranicznego wzajemnego uznawania środków identyfikacji elektronicznej.
W tym kontekście państwa członkowskie powinny współpracować w odniesieniu do bezpieczeństwa i interoperacyjności systemów identyfikacji elektronicznej na szczeblu unijnym.
W każdym przypadku, gdy systemy identyfikacji elektronicznej nakładają wymóg korzystania przez strony ufające na szczeblu krajowym z konkretnego sprzętu lub oprogramowania, transgraniczna interoperacyjność oznacza wymóg nienakładania przez te państwa członkowskie takich wymogów i powiązanych kosztów na strony ufające mające siedzibę poza ich terytorium.
W takim przypadku należy w zakresie ram interoperacyjności omówić i opracować odpowiednie rozwiązania.
Niemniej jednak nieuniknione są wymogi techniczne wynikające ze specyfikacji właściwych krajowym środkom identyfikacji elektronicznej i mogące wpływać na posiadaczy takich środków elektronicznych (np.
kart elektronicznych).

- = -

(20) Współpraca między państwami członkowskimi powinna ułatwiać techniczną interoperacyjność notyfikowanych systemów identyfikacji elektronicznej w celu uzyskania wysokiego poziomu zaufania i bezpieczeństwa, stosownie do poziomu ryzyka.
We współpracy tej pomóc powinna wymiana informacji i najlepszych praktyk między państwami członkowskimi mająca na celu wzajemne uznawanie ich systemów.

- = -

(28) Aby zwiększyć w szczególności zaufanie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz konsumentów do rynku wewnętrznego i propagować korzystanie z usług i produktów zaufania, należy wprowadzić pojęcia kwalifikowanych usług zaufania i kwalifikowanego dostawcy usług zaufania w celu wskazania wymogów i obowiązków mających zapewnić wysoki poziom bezpieczeństwa wszelkich świadczonych kwalifikowanych usług zaufania lub stosowanych produktów.

- = -

(32) Na wszystkich dostawcach usług zaufania powinien spoczywać obowiązek stosowania dobrych praktyk w zakresie bezpieczeństwa dostosowanych do zagrożeń związanych z ich działalnością, tak aby zwiększyć zaufanie użytkowników do jednolitego rynku.

- = -

(34) W celu zapewnienia porównywalnego poziomu bezpieczeństwa kwalifikowanych usług zaufania wszystkie państwa członkowskie powinny stosować wspólne podstawowe wymogi dotyczące nadzoru.
Aby ułatwić spełnianie tych wymogów w jednolity sposób w całej Unii, państwa członkowskie powinny przyjąć porównywalne procedury i powinny wymieniać się informacjami na temat swoich działań nadzorczych oraz najlepszymi praktykami stosowanymi w tej dziedzinie.

- = -

(35) Wszyscy dostawcy usług zaufania powinni podlegać wymogom niniejszego rozporządzenia, w szczególności wymogom dotyczącym bezpieczeństwa i odpowiedzialności, aby zapewnić należytą staranność, przejrzystość i rozliczalność ich operacji i usług.
Biorąc jednak pod uwagę rodzaj usług świadczonych przez dostawców usług zaufania, należy, w odniesieniu do tych wymogów, dokonać rozróżnienia między kwalifikowanymi i niekwalifikowanymi dostawcami usług zaufania.

- = -

(36) Ustanowienie systemu nadzoru dla wszystkich dostawców usług zaufania powinno zapewnić jednakowe zasady dotyczące bezpieczeństwa i rozliczalności ich operacji i usług, przyczyniając się w ten sposób do ochrony użytkowników i do funkcjonowania rynku wewnętrznego.
Niekwalifikowani dostawcy usług zaufania powinni podlegać łagodnym i reaktywnym działaniom nadzorczym ex post, uzasadnionym przez charakter ich usług i operacji.
Organ nadzoru nie powinien zatem mieć ogólnego obowiązku nadzorowania niekwalifikowanych dostawców usług.
Organ nadzoru powinien podejmować działania wyłącznie wtedy, gdy został poinformowany (na przykład przez samego niekwalifikowanego dostawcę usług zaufania, przez inny organ nadzoru, w drodze zgłoszenia od użytkownika lub partnera handlowego lub na podstawie własnego dochodzenia), że niekwalifikowany dostawca_usług_zaufania nie spełnia wymogów niniejszego rozporządzenia.

- = -

(38) Zgłaszanie przypadków naruszenia bezpieczeństwa i przeprowadzanie ocen ryzyka w zakresie bezpieczeństwa ma zasadnicze znaczenie pod względem zapewnienia odpowiednich informacji zainteresowanym stronom w razie naruszenia bezpieczeństwa lub utraty integralności.

- = -

(39) Aby Komisja i państwa członkowskie mogły ocenić skuteczność mechanizmu zgłaszania naruszeń wprowadzonego niniejszym rozporządzeniem, należy zwrócić się do organów nadzoru o dostarczenie Komisji i Agencji Unii Europejskiej ds.
bezpieczeństwa Sieci i Informacji (ENISA) zbiorczych informacji.

- = -

(44) Niniejsze rozporządzenie służy zapewnieniu spójnych ram z myślą o zagwarantowaniu wysokiego poziomu bezpieczeństwa i pewności prawa w odniesieniu do usług zaufania.
W tym względzie, zajmując się oceną zgodności produktów i usług, Komisja powinna w stosownych przypadkach dążyć do synergii z istniejącymi odpowiednimi europejskimi i międzynarodowymi systemami, takimi jak rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 (9) ustanawiające wymogi w zakresie akredytacji jednostek oceniających zgodność i nadzoru rynku produktów.

- = -

(48) Mimo iż w celu zapewnienia wzajemnego uznawania podpisów elektronicznych konieczny jest wysoki poziom bezpieczeństwa, w niektórych przypadkach, na przykład w kontekście decyzji Komisji 2009/767/WE (10), akceptowane powinny być również podpisy elektroniczne o niższym poziomie bezpieczeństwa.

- = -

(52) Coraz powszechniejsze będzie składanie podpisu elektronicznego na odległość, w przypadku którego środowiskiem składania podpisu elektronicznego zarządza dostawca_usług_zaufania w imieniu podpisującego, gdyż wiąże się ono z licznymi korzyściami gospodarczymi.
Jednakże w celu zapewnienia, aby takie podpisy elektroniczne były prawnie uznawane na równi z podpisami elektronicznymi składanymi w środowisku, nad którym całkowicie panuje użytkownik, dostawcy usługi składania podpisu elektronicznego na odległość powinni stosować szczególne procedury zarządzania i szczególne administracyjne procedury bezpieczeństwa, używać wiarygodnych systemów i produktów, w tym bezpiecznych kanałów komunikacji elektronicznej, aby zagwarantować niezawodność środowiska składania podpisu elektronicznego oraz korzystanie z tego środowiska pod wyłączną kontrolą podpisującego.
W przypadku kwalifikowanego podpisu elektronicznego składanego za pomocą urządzenia do składania podpisu elektronicznego na odległość należy stosować wymogi mające zastosowanie do kwalifikowanych dostawców usług zaufania, określone w niniejszym rozporządzeniu.

- = -

(55) Certyfikacja bezpieczeństwa informatycznego oparta na normach międzynarodowych, takich jak ISO 15408 i powiązane metody oceny i ustalenia dotyczące wzajemnego uznawania, jest ważnym narzędziem weryfikacji bezpieczeństwa kwalifikowanych urządzeń do składania podpisu elektronicznego i należy ją propagować.
Jednakże innowacyjne rozwiązania i usługi, takie jak mobilny podpis i podpisywanie w chmurze, polegają na technicznych i organizacyjnych rozwiązaniach, jakimi są kwalifikowane urządzenia do składania podpisu elektronicznego, w odniesieniu do których mogą jeszcze nie być dostępne normy bezpieczeństwa lub pierwsza certyfikacja bezpieczeństwa informatycznego jeszcze trwa.
Poziom bezpieczeństwa takich kwalifikowanych urządzeń do składania podpisu elektronicznego można by poddawać ocenie przy użyciu alternatywnych procedur tylko w przypadku, gdy takie normy bezpieczeństwa nie są dostępne lub gdy pierwsza certyfikacja bezpieczeństwa informatycznego jeszcze trwa.
Procedury te powinny być porównywalne z normami certyfikacji bezpieczeństwa informatycznego w zakresie, w jakim ich poziomy bezpieczeństwa są równoważne.
Procedury te mogłaby ułatwić wzajemna ocena.

- = -

(62) Aby zapewnić bezpieczeństwo kwalifikowanych elektronicznych znaczników czasu, niniejsze rozporządzenie powinno wprowadzić wymóg używania zaawansowanej pieczęci elektronicznej lub zaawansowanego podpisu elektronicznego lub innych równoważnych metod.
Można przewidzieć, że dzięki innowacjom mogą powstać nowe technologie, które mogą zapewnić znacznikom czasu równoważny poziom bezpieczeństwa.
W każdym przypadku, gdy używana jest metoda inna niż zaawansowana pieczęć_elektroniczna lub zaawansowany podpis_elektroniczny, do kwalifikowanego dostawcy usługi zaufania powinno należeć wykazanie w raporcie z oceny zgodności, że taka metoda zapewnia równoważny poziom bezpieczeństwa i spełnia obowiązki określone w niniejszym rozporządzeniu.

- = -

(67) Usługi uwierzytelniania witryn internetowych zapewniają środki, za pomocą których odwiedzający daną witrynę internetową może być pewny, że za tą witryną internetową stoi prawdziwy i prawowity podmiot.
Usługi te przyczyniają się do budowy zaufania do prowadzenia przedsiębiorstwa online, ponieważ użytkownicy będą mieli zaufanie do witryny internetowej, która została uwierzytelniona. Świadczenie i używanie usług uwierzytelniania witryny internetowej jest całkowicie dobrowolne.
Jednak aby uwierzytelnianie witryny internetowej stało się środkiem wzbudzającym zaufanie, zapewniającym użytkownikowi lepsze doświadczenie i wspierającym wzrost na rynku wewnętrznym, niniejsze rozporządzenie powinno określać minimalne obowiązki w zakresie bezpieczeństwa i odpowiedzialności dla dostawców i ich usług.
W tym celu uwzględnione zostały wyniki istniejących inicjatyw prowadzonych przez branżę, na przykład Forum Organów Certyfikacji/Twórców Przeglądarek – Forum CA/B.
Dodatkowo niniejsze rozporządzenie nie powinno utrudniać używania innych środków lub metod uwierzytelniania witryny internetowej nieobjętych niniejszym rozporządzeniem ani nie powinno uniemożliwiać tego, aby dostawcy usług uwierzytelniania witryn internetowych z państw trzecich świadczyli swoje usługi klientom w Unii.
Jednak usługi uwierzytelniania witryny internetowej świadczone przez dostawcę z państwa trzeciego można uznać za kwalifikowane, zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, wyłącznie wtedy, gdy zawarta została umowa międzynarodowa między Unią a krajem siedziby tego dostawcy.

- = -

(72) Przy przyjmowaniu aktów delegowanych lub wykonawczych Komisja powinna w należyty sposób uwzględniać normy i specyfikacje techniczne opracowywane przez europejskie i międzynarodowe organizacje i organy normalizacyjne, w szczególności Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN), Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI), Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) lub Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU), tak aby zapewnić wysoki poziom bezpieczeństwa i interoperacyjności identyfikacji elektronicznej i usług zaufania.

- = -

keyboard_tab EIDAS 2014/0910 PL

EIDAS 2014/0910 PL