Contratti di vendita di beni conformi 2019/0771 PL

Państwa członkowskie nie mogą utrzymywać w prawie krajowym ani wprowadzać do niego przepisów odbiegających od tych, które zostały ustanowione w niniejszej dyrektywie, w tym również przepisów surowszych lub łagodniejszych w celu zapewnienia innego poziomu ochrony konsumentów, chyba że niniejsza dyrektywa stanowi inaczej.

Artykuł 10

Odpowiedzialność sprzedawcy

1. Sprzedawca odpowiada wobec konsumenta za brak zgodności z umową istniejący w momencie dostawy towarów i który ujawnił się w ciągu dwóch lat od tego momentu. Bez uszczerbku dla art. 7 ust. 3 niniejszy ustęp ma zastosowanie również do towarów z elementami cyfrowymi.

2. W przypadku towarów z elementami cyfrowymi, gdy umowa_sprzedaży przewiduje dostarczanie treści cyfrowych lub usługi cyfrowej w sposób ciągły przez określony czas, sprzedawca odpowiada również za brak zgodności z umową treści cyfrowych lub usługi cyfrowej, który wystąpił lub ujawnił się w ciągu dwóch lat od momentu dostawy towarów z elementami cyfrowymi. W przypadku gdy umowa przewiduje dostarczanie w sposób ciągły przez okres powyżej dwóch lat, sprzedawca odpowiada za brak zgodności treści cyfrowych lub usługi cyfrowej z umową, który wystąpił lub ujawnił się w okresie, w którym zgodnie z umową sprzedaży mają być dostarczane treści_cyfrowe lub usługa_cyfrowa.

3. Państwa członkowskie mogą utrzymać lub wprowadzić dłuższe okresy, niż te, o których mowa w ust. 1 i 2.

4. Jeżeli zgodnie z prawem krajowym środki ochrony prawnej przewidziane w art. 13 podlegają również przedawnieniu, państwa członkowskie zapewniają, aby termin przedawnienia umożliwiał konsumentowi skorzystanie ze środków ochrony prawnej ustanowionych w art. 13 w przypadku braku zgodności z umową, za który odpowiedzialność ponosi sprzedawca zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu i który ujawnił się w okresie, o którym mowa w tych ustępach.

5. Niezależnie od ust. 1 i 2 niniejszego artykułu państwa członkowskie mogą utrzymać lub wprowadzić jedynie przedawnienie środków ochrony prawnej przewidzianych w art. 13. Państwa członkowskie zapewniają, aby termin przedawnienia umożliwiał konsumentowi skorzystanie ze środków ochrony prawnej ustanowionych w art. 13 w przypadku braku zgodności z umową, za który odpowiedzialność ponosi sprzedawca zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu i który ujawnił się w okresie, o którym mowa w tych ustępach.

6. Państwa członkowskie mogą postanowić, że w przypadku towarów używanych sprzedawca i konsument mogą uzgodnić warunki umowne lub porozumienia przewidujące krótszy okres odpowiedzialności lub termin przedawnienia niż te, o których mowa w ust. 1, 2 i 5, pod warunkiem że taki okres lub termin nie będzie krótszy niż jeden rok.

Artykuł 11

Ciężar dowodu

1. Domniemuje się, że brak zgodności z umową, który ujawnił się w ciągu jednego roku od momentu dostawy towarów, istniał w momencie dostawy towarów, o ile nie zostanie udowodnione inaczej lub jeżeli domniemania tego nie można pogodzić ze specyfiką towarów lub charakterem braku zgodności z umową. Niniejszy ustęp stosuje się również do towarów z elementami cyfrowymi.

2. Zamiast okresu jednego roku, o którym mowa w ust. 1, państwa członkowskie mogą utrzymać lub wprowadzić okres dwuletni od momentu dostawy towarów.

3. W przypadku towarów z elementami cyfrowymi, gdy umowa_sprzedaży przewiduje dostarczanie treści cyfrowych lub usługi cyfrowej w sposób ciągły przez określony okres, ciężar dowodu dotyczący zgodności treści cyfrowych lub usługi cyfrowej z umową w okresie, o którym mowa w art. 10 ust. 2, spoczywa na sprzedawcy w odniesieniu do braku zgodności z umową, który ujawnił się w okresie, o którym mowa w tym artykule.

Artykuł 12

Obowiązek zgłaszania

Państwa członkowskie mogą utrzymać lub wprowadzić przepisy stanowiące, że w celu skorzystania z praw przysługujących konsumentowi, konsument musi poinformować sprzedawcę o braku zgodności z umową w terminie co najmniej dwóch miesięcy od dnia, w którym konsument stwierdził taki brak zgodności z umową.

Artykuł 13

Środki ochrony prawnej w przypadku braku zgodności z umową

1. W przypadku braku zgodności z umową konsument ma prawo żądać doprowadzenia towarów do zgodności z umową, do otrzymania proporcjonalnego obniżenia ceny lub do rozwiązania umowy, na warunkach określonych w niniejszym artykule.

2. W celu doprowadzenia towarów do zgodności z umową konsument może wybrać między naprawą a wymianą, chyba że wybrany środek ochrony prawnej byłby niemożliwy lub, w porównaniu z innym środkiem ochrony prawnej, wiązałby się z niewspółmiernymi kosztami dla sprzedawcy, biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności sprawy, w tym:

a)	wartość, jaką miałyby towary, gdyby nie wystąpił brak zgodności z umową;

b)	znaczenie braku zgodności z umową; oraz

c)	możliwość skorzystania z alternatywnego środka ochrony prawnej bez poważnych niedogodności dla konsumenta.

3. Sprzedawca może odmówić doprowadzenia towarów do zgodności z umową, jeżeli naprawa i wymiana są niemożliwe lub wiązałyby się z niewspółmiernymi kosztami dla sprzedawcy, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, w tym wymienione w ust. 2 lit. a) i b).

4. Konsument ma prawo do proporcjonalnego obniżenia ceny zgodnie z art. 15 lub do rozwiązania umowy sprzedaży zgodnie z art. 16 w następujących przypadkach:

a)	sprzedawca nie dokonał naprawy lub wymiany lub, w stosownych przypadkach, nie dokonał naprawy lub wymiany zgodnie z art. 14 ust. 2 i 3 lub sprzedawca odmówił doprowadzenia towarów do zgodności z umową zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu;

b)	brak zgodności z umową występuje nadal, pomimo że sprzedawca próbował doprowadzić towary do zgodności z umową;

c)	brak zgodności z umową jest na tyle poważny, że uzasadnia natychmiastowe obniżenie ceny lub rozwiązanie umowy sprzedaży; lub

d)	sprzedawca oświadczy lub z okoliczności jasno wynika, że nie doprowadzi towarów do zgodności z umową w rozsądnym terminie lub bez poważnych niedogodności dla konsumenta.

5. Konsument nie ma prawa do rozwiązania umowy, jeżeli brak zgodności z umową jest jedynie nieistotny. Na sprzedawcy spoczywa ciężar udowodnienia, że brak zgodności z umową jest nieistotny.

6. Konsumentowi przysługuje prawo wstrzymania się z zapłatą pozostałej części ceny lub jej części do czasu wypełnienia przez sprzedawcę obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie mogą określić warunki i zasady korzystania przez konsumenta z prawa do wstrzymania się z zapłatą.

7. Państwa członkowskie mogą regulować, czy i w jakim zakresie to, że konsument przyczynił się do braku zgodności z umową, ma wpływ na prawo konsumenta do środków ochrony prawnej.

Artykuł 15

Obniżenie ceny

Obniżenie ceny jest proporcjonalne do zmniejszenia wartości towarów otrzymanych przez konsumenta w porównaniu z wartością, jaką miałyby te towary, gdyby były zgodne z umową.

Artykuł 16

Rozwiązanie umowy sprzedaży

1. Konsument wykonuje prawo do rozwiązania umowy sprzedaży składając sprzedawcy oświadczenie, w którym informuje o decyzji o rozwiązaniu umowy sprzedaży.

2. Jeżeli brak zgodności z umową dotyczy jedynie niektórych towarów dostarczonych na podstawie umowy sprzedaży, a istnieje podstawa do rozwiązania umowy sprzedaży na podstawie art. 13, konsument może rozwiązać umowę sprzedaży jedynie w odniesieniu do tych towarów, a także w odniesieniu do innych towarów nabytych przez konsumenta wraz z towarami niezgodnymi z umową, jeśli nie można zasadnie oczekiwać, aby konsument zgodził się zatrzymać wyłącznie towary zgodne z umową.

3. Jeżeli konsument rozwiązuje umowę sprzedaży w całości lub, zgodnie z ust. 2, w odniesieniu do niektórych towarów dostarczonych na podstawie umowy sprzedaży:

a)	konsument zwraca sprzedawcy towary na koszt sprzedawcy, oraz

b)	sprzedawca zwraca konsumentowi cenę zapłaconą za towary po odbiorze towarów lub dostarczonych przez konsumenta dowodów, że odesłał towary.

Na potrzeby niniejszego ustępu państwa członkowskie mogą określić zasady zwrotu towarów i zwrotu ceny.

Artykuł 22

Zmiany w rozporządzeniu (UE) 2017/2394 oraz dyrektywie 2009/22/WE

1) W załączniku do rozporządzenia (UE) 2017/2394 pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3.	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/771 z dnia 20 maja 2019 r. w sprawie niektórych aspektów umów sprzedaży towarów, zmieniająca rozporządzenie (UE) 2017/2394 oraz dyrektywę 2009/22/WE i uchylająca dyrektywę 1999/44/WE (Dz.U. L 136 z 22.5.2019, s. 28).”;

2) w załączniku I do dyrektywy 2009/22/WE pkt 7 otrzymuje brzmienie:

„7.	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/771 z dnia 20 maja 2019 r. w sprawie niektórych aspektów umów sprzedaży towarów, zmieniająca rozporządzenie (UE) 2017/2394 oraz dyrektywę 2009/22/WE i uchylająca dyrektywę 1999/44/WE (Dz.U. L 136 z 22.5.2019, s. 28).”.

Artykuł 27

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 20 maja 2019 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

A. TAJANI

Przewodniczący

W imieniu Rady

G. CIAMBA

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 264 z 20.7.2016, s. 57.

(2) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 26 marca 2019 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 15 kwietnia 2019 r.

(3) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniająca dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 304 z 22.11.2011, s. 64).

(4) Dyrektywa 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji (Dz.U. L 171 z 7.7.1999, s. 12).

(5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (rzym I) (Dz.U. L 177 z 4.7.2008, s. 6).

(6) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/770 z dnia 20 maja 2019 r. w sprawie niektórych aspektów umów o dostarczanie treści cyfrowych i usług cyfrowych (zob. s. 1 niniejszego Dziennika Urzędowego).

(7) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 351 z 20.12.2012, s. 1).

(8) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2394 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów i uchylające rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 (Dz.U. L 345 z 27.12.2017, s. 1).

(9) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/22/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie nakazów zaprzestania szkodliwych praktyk w celu ochrony interesów konsumentów (Dz.U. L 110 z 1.5.2009, s. 30).

(10) Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 14.

ZAŁĄCZNIK

TABELA KORELACJI

Dyrektywa 1999/44/WE	Niniejsza dyrektywa
art. 1 ust. 1	art. 1
art. 1 ust. 2 lit. a)	art. 2 pkt 2
art. 1 ust. 2 lit. b) tiret pierwsze	art. 3 ust. 4 lit. b)
art. 1 ust. 2 lit. b) tiret drugie i trzecie	art. 2 pkt 5 lit. a)
art. 1 ust. 2 lit. c)	art. 2 pkt 3
art. 1 ust. 2 lit. d)	art. 2 pkt 4
art. 1 ust. 2 lit. e)	art. 2 pkt 12
art. 1 ust. 3	art. 2 pkt 15 i art. 3 ust. 5 lit. a)
art. 1 ust. 4	art. 3 ust. 2
art. 2 ust. 1	art. 5
art. 2 ust. 2 lit. a)	art. 6 lit. a) i art. 7 ust. 1 lit. b)
art. 2 ust. 2 lit. b)	art. 6 lit. b)
art. 2 ust. 2 lit. c)	art. 7 ust. 1 lit. a)
art. 2 ust. 2 lit. d)	art. 7 ust. 1 lit. d)
art. 2 ust. 3	art. 7 ust. 5
art. 2 ust. 4	art. 7 ust. 2
art. 2 ust. 5	art. 8
art. 3 ust. 1	art. 10 ust. 1
art. 3 ust. 2	art. 13 ust. 1
art. 3 ust. 3 akapit pierwszy	art. 13 ust. 2 i art. 14 ust. 1 lit. a)
art. 3 ust. 3 akapit drugi	art. 13 ust. 2
art. 3 ust. 3 akapit trzeci	art. 14 ust. 1 lit. b) i lit. c)
art. 3 ust. 4	art. 2 pkt 14
art. 3 ust. 5	art. 13 ust. 4
art. 3 ust. 6	art. 13 ust. 5
art. 4	art. 18
art. 5 ust. 1	art. 10 ust. 1, 2, 3, 4 i 5
art. 5 ust. 2	art. 12
art. 5 ust. 3	art. 11
art. 6 ust. 1	art. 17 ust. 1
art. 6 ust. 2	art. 17 ust. 2
art. 6 ust. 3	art. 17 ust. 2
art. 6 ust. 4	art. 17 ust. 4
art. 6 ust. 5	art. 17 ust. 3
art. 7 ust. 1 akapit pierwszy	art. 21 ust. 1
art. 7 ust. 1 akapit drugi	art. 10 ust. 6
art. 7 ust. 2	—
art. 8 ust. 1	art. 3 ust. 6 i 7
art. 8 ust. 2	art. 4
art. 9	art. 19 i 20
art. 10	art. 22
art. 11 ust. 1 akapit pierwszy	art. 24 ust. 1 akapit pierwszy
art. 11 ust. 1 akapit drugi	art. 24 ust. 1 akapit trzeci
art. 11 ust. 2	art. 24 ust. 1 akapit czwarty
art. 12	art. 25
art. 13	art. 26
art. 14	art. 27

whereas

(1) W celu utrzymania konkurencyjności na światowych rynkach Unia powinna usprawnić funkcjonowanie rynku wewnętrznego oraz skutecznie sprostać licznym wyzwaniom, które stawia obecnie gospodarka w coraz większym stopniu napędzana zmianami technologicznymi.
Strategia jednolitego rynku cyfrowego określa kompleksowe ramy mające ułatwić integrację aspektu cyfrowego z rynkiem wewnętrznym.
Pierwszy filar strategii jednolitego rynku cyfrowego ma na celu zapobieganie fragmentacji handlu wewnątrzunijnego poprzez przyjrzenie się wszystkim najważniejszym przeszkodom w rozwoju transgranicznego handlu elektronicznego, który stanowi najbardziej znaczącą część transgranicznej sprzedaży towarów między przedsiębiorcami i konsumentami.

- = -

(6) Unijne przepisy mające zastosowanie do sprzedaży towarów są wciąż bardzo fragmentaryczne, choć przepisy dotyczące warunków dostarczania i, w odniesieniu do umów zawieranych na odległość lub umów zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa, wymogów dotyczących informacji przed zawarciem umowy oraz prawa odstąpienia od umowy zostały już w pełni zharmonizowane w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE (3).
Pozostałe najważniejsze elementy umowne, takie jak kryteria zgodności z umową, środki ochrony prawnej w przypadku braku zgodności towaru z umową oraz główne zasady korzystania z takich środków, podlegają obecnie minimalnej harmonizacji zgodnie z dyrektywą 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4).
Państwom członkowskim umożliwiono ustalenie norm na wyższym poziomie niż unijny oraz wprowadzenie lub utrzymanie przepisów zapewniających jeszcze wyższy poziom ochrony konsumentów.
Korzystając z tego uprawnienia, państwa członkowskie uwzględniły różne elementy i podjęły działania w różnym zakresie.
Z tego względu przepisy krajowe będące transpozycją dyrektywy 1999/44/WE są obecnie w znacznym stopniu rozbieżne w odniesieniu do podstawowych elementów, takich jak istnienie lub brak hierarchii środków ochrony prawnej.

- = -

(9) Podczas gdy sprzedaż towarów przez internet stanowi przeważającą część sprzedaży transgranicznej w Unii, to różnice w krajowym prawie umów mają w równym stopniu wpływ na detalistów, którzy korzystają z kanałów sprzedaży na odległość oraz na detalistów prowadzących sprzedaż przy fizycznej obecności stron, utrudniając im rozszerzanie działalności na rynki innych państw.
Zakresem stosowania niniejszej dyrektywy należy objąć wszystkie kanały sprzedaży, aby stworzyć równe szanse dla wszystkich przedsiębiorstw sprzedających towary konsumentom.
Określając jednolite zasady dotyczące wszystkich kanałów sprzedaży, niniejsza dyrektywa powinna unikać rozbieżności, które stanowiłyby niewspółmierne obciążenie dla coraz liczniejszych w Unii detalistów prowadzących sprzedaż wielokanałową.
Konieczność utrzymania spójnych przepisów w sprawie sprzedaży i gwarancji obejmujących wszystkie kanały sprzedaży potwierdzono w sporządzonej przez Komisję kontroli sprawności funkcjonowania przepisów dotyczących konsumentów i marketingu opublikowanej w dniu 29 maja 2017 r., która objęła również dyrektywę 1999/44/WE.

- = -

(18) Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć wpływu na prawo krajowe w zakresie, w jakim dane kwestie nie są przez nią regulowane, w szczególności w odniesieniu do takich kwestii jak zgodność towarów z prawem, odszkodowanie i aspekty ogólnego prawa umów, na przykład zawieranie umów, ich skuteczność, nieważność lub skutki.
Nie powinna mieć ona również wpływu na kwestie skutków rozwiązania umowy oraz określone aspekty dotyczące naprawy i wymiany, których nie reguluje niniejsza dyrektywa.
Regulując prawa stron do wstrzymania się z wykonywaniem swoich zobowiązań lub ich części do czasu wywiązania się przez drugą stronę z jej zobowiązań, państwa członkowskie powinny zachować swobodę w zakresie regulowania warunków i zasad wstrzymania się z zapłatą ceny przez konsumenta.
Państwa członkowskie powinny również zachować swobodę regulowania prawa konsumenta do odszkodowania za szkody poniesione w wyniku naruszenia przez sprzedawcę niniejszej dyrektywy.
Niniejsza dyrektywa nie powinna także mieć wpływu na przepisy krajowe, które nie dotyczą szczególnie umów konsumenckich i które przewidują szczegółowe środki ochrony prawnej w przypadku niektórych wad, które nie były widoczne w momencie zawarcia umowy sprzedaży, a mianowicie na przepisy krajowe, które mogą określać szczegółowe zasady dotyczące odpowiedzialności sprzedawcy za wady ukryte.
Niniejsza dyrektywa nie powinna także mieć wpływu na przepisy krajowe przewidujące pozaumowne środki ochrony prawnej przysługujące konsumentowi w przypadku braku zgodności towarów z umową, skierowane przeciwko osobom na wcześniejszych etapach łańcucha transakcji, na przykład producentom, lub innym osobom wykonującym zobowiązania takich osób.

- = -

(29) Aby towary były zgodne z umową, powinny one spełniać nie tylko subiektywne wymogi zgodności z umową, lecz również dodatkowo obiektywne wymogi zgodności z umową określone w niniejszej dyrektywie.
Przy ocenie zgodności z umową należy wziąć między innymi pod uwagę, do jakiego celu są zazwyczaj używane towary tego samego rodzaju, czy zostały dostarczone wraz z akcesoriami i instrukcjami, których otrzymania konsument może zasadnie oczekiwać, lub czy odpowiadają próbce lub modelowi, które sprzedawca udostępnił konsumentowi.
Towary powinny również posiadać cechy i funkcje, jakie zazwyczaj posiadają towary tego samego rodzaju i których konsument może zasadnie oczekiwać, biorąc pod uwagę specyfikę towarów oraz oświadczenia publiczne składane przez sprzedawcę lub inne osoby na wcześniejszych etapach łańcucha transakcji albo w imieniu sprzedawcy lub takich innych osób.

- = -

(31) Co do zasady w przypadku towarów z elementami cyfrowymi, w których treści_cyfrowe lub usługa_cyfrowa zawarte w nich lub wzajemnie z nimi połączone są dostarczane w ramach pojedynczej dostawy, sprzedawca powinien ponosić odpowiedzialność wyłącznie za brak zgodności z umową zachodzący w momencie dostawy.
Jednak obowiązek zapewniania aktualizacji powinien odzwierciedlać fakt, że środowisko cyfrowe każdego takiego towaru ulega ciągłym zmianom.
Dlatego też aktualizacje są narzędziem niezbędnym do zapewnienia, aby towary mogły funkcjonować w taki sam sposób jak w momencie ich dostawy.
Ponadto, w odróżnieniu od towarów tradycyjnych, towary z elementami cyfrowymi nie są zupełnie odseparowane od sfery sprzedawcy, gdyż sprzedawca lub osoba trzecia dostarczający treści_cyfrowe lub usługę cyfrową na podstawie umowy sprzedaży mogą aktualizować towary na odległość, zwykle przez internet.
Dlatego jeżeli treści_cyfrowe lub usługa_cyfrowa są dostarczane w ramach pojedynczej dostawy, sprzedawca powinien ponosić odpowiedzialność za zapewnianie aktualizacji niezbędnych do zachowania zgodności towarów z elementami cyfrowymi z umową przez okres, którego konsument może zasadnie oczekiwać, nawet jeżeli towary były zgodne z umową w momencie dostawy.
Okres, przez który konsument może zasadnie oczekiwać otrzymywania aktualizacji, należy ocenić w oparciu o rodzaj i przeznaczenie towarów oraz elementy cyfrowe, z uwzględnieniem okoliczności i charakteru umowy sprzedaży.
Konsument zwykle oczekuje, że będzie otrzymywać aktualizacje co najmniej tak długo, jak sprzedawca jest odpowiedzialny za brak zgodności z umową, natomiast w niektórych przypadkach uzasadnione oczekiwania konsumenta mogłyby wykraczać poza ten okres, co może mieć miejsce w szczególności w przypadku aktualizacji zabezpieczeń.
W innych przypadkach, przykładowo w odniesieniu do towarów z elementami cyfrowymi, których cel jest ograniczony w czasie, obowiązek sprzedawcy do zapewnienia aktualizacji pozostawałby zwykle ograniczony do tego czasu.

- = -

(41) W celu zapewnienia pewności prawa dla sprzedawców oraz ogólnego zaufania konsumentów do zakupów transgranicznych konieczne jest ustalenie okresu, w którym konsument ma prawo do środków ochrony prawnej w przypadku braku zgodności z umową, który istnieje w momencie właściwym dla ustalania zgodności z umową.
Biorąc pod uwagę, że podczas wdrażania dyrektywy 1999/44/WE zdecydowana większość państw członkowskich przewidziała okres dwuletni i w praktyce ten okres jest uznawany przez uczestników rynku za rozsądny, należy ten okres utrzymać.
Ten sam okres powinien mieć zastosowanie również do towarów z elementami cyfrowymi.
Jeżeli jednak umowa przewiduje dostarczanie w sposób ciągły przez okres dłuższy niż dwa lata, konsument powinien mieć prawo do środków ochrony prawnej w przypadku braku zgodności z umową treści cyfrowych lub usługi cyfrowej, który wystąpił lub ujawnił się w okresie, w którym zgodnie z umową treści_cyfrowe lub usługa_cyfrowa mają być dostarczane.
W celu zapewnienia państwom członkowskim możliwości zwiększenia poziomu ochrony konsumenta w ich prawie krajowym, państwa członkowskie powinny mieć swobodę ustalenia dłuższych okresów odpowiedzialności sprzedawcy niż te, które przewidziano w niniejszej dyrektywie.

- = -

(42) Ze względu na spójność z istniejącymi krajowymi systemami prawnymi państwa członkowskie powinny mieć swobodę ustalenia, że sprzedawcy ponoszą odpowiedzialność za brak zgodności z umową, który ujawni się w określonym okresie, w połączeniu – ewentualnie – z terminem przedawnienia, albo że środki ochrony prawnej przysługujące konsumentowi podlegają jedynie przedawnieniu.
W pierwszym przypadku państwa członkowskie powinny zapewnić, aby okres odpowiedzialności sprzedawcy nie był obchodzony za pomocą terminu przedawnienia środków ochrony prawnej przysługujących konsumentowi.
W niniejszej dyrektywie nie powinno się zatem harmonizować momentu rozpoczęcia biegu krajowych terminów przedawnienia, należy jednak zapewnić, aby terminy te nie ograniczały prawa konsumentów do korzystania ze środków ochrony prawnej w przypadku braku zgodności z umową, który ujawnia się w okresie, w którym przedsiębiorca jest odpowiedzialny za brak zgodności z umową.
W drugim przypadku państwa członkowskie powinny mieć możliwość utrzymania lub wprowadzenia jedynie terminu przedawnienia środków ochrony prawnej przysługujących konsumentowi bez wprowadzania konkretnego okresu, w którym musi ujawnić się brak zgodności z umową, aby sprzedawca mógł zostać pociągnięty do odpowiedzialności.
W celu zapewnienia jednakowej ochrony konsumentów również w takich przypadkach, państwa członkowskie powinny zapewnić, aby w sytuacjach, gdy zastosowanie ma jedynie termin przedawnienia, konsumenci mogli nadal mogli korzystać ze środków ochrony prawnej w przypadku braku zgodności z umową, który ujawni się co najmniej w okresie przewidzianym w niniejszej dyrektywie jako okres odpowiedzialności.

- = -

(46) Państwom członkowskim należy zezwolić na utrzymanie lub wprowadzenie przepisów określających, że konsument – aby skorzystać z przysługujących mu praw – musi poinformować sprzedawcę o braku zgodności z umową w terminie nie krótszym niż dwa miesiące od dnia, w którym konsument stwierdził ten brak zgodności z umową.
Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zapewnienia wyższego poziomu ochrony konsumentów, nie wprowadzając takiego obowiązku.

- = -

(47) W celu zwiększenia pewności prawa oraz aby wyeliminować jedną z głównych przeszkód na rynku wewnętrznym, niniejsza dyrektywa powinna w pełni zharmonizować środki ochrony prawnej przysługujące konsumentowi w przypadku braku zgodności towarów z umową oraz warunki korzystania z takich środków.
W szczególności w przypadku braku zgodności z umową konsumenci powinni mieć prawo do tego, by towary zostały doprowadzone do zgodności z umową, lub do otrzymania proporcjonalnego obniżenia ceny lub do rozwiązania umowy.

- = -

(59) W przypadku rozwiązania umowy przez konsumenta ze względu na brak zgodności z umową niniejsza dyrektywa powinna określać przepisy dotyczące jedynie głównych skutków i sposobu wykonywania prawa do rozwiązania umowy, w szczególności obowiązek stron do zwrotu tego, co otrzymały.
Dlatego sprzedawca powinien być zobowiązany do zwrotu ceny otrzymanej od konsumenta, a konsument powinien być zobowiązany do zwrotu towaru.

- = -

keyboard_tab Contratti di vendita di beni conformi 2019/0771 PL

Contratti di vendita di beni conformi 2019/0771 PL